Ágata Lys que marchas aos ceos. Unha achega de Xina Vega.

NUN RECANTO do gran moble do salón aparecen amoreadas as revistas da década, centos de Interviu, Hermano Lobo, Por favor e El Papus, as páxinas de cor satinada que a min se me aparecen como a cartilla das primeiras lecturas, a imaxinería rechamante que conformou a miña ollada de nena, as revistas prohibidas, as revistas para adultos que eu furtaba de noite, que lía á luz dun foco de pila de petaca. Ese mundo que se despregaba, esa neurastenia satírica na que aparecían mulleres en todas as portadas. Mulleres con cara sorprendida, con xesto forzado, con falsa inxenuidade, con medo lexítimo, con lascivia xenuína, esas mulleres que conformaron o meu imaxinario de nena, aferradas a un pano brevísimo que ocultaba apenas as mamilas, o vello púbico, esas mulleres de melenas onduladas, e senos enormes e pel vernizada de aceite, mulleres azoutadas, mulleres con colares de cadela, mulleres mexadas por ríos de purpurina. Esas imaxes que tanto detestei, que me fixeron odiar o meu corpo de nena, o meu corpo que ía medrando, que ía tendo senos grandes e vello púbico para poder ensaiar posturas salaces diante dunha imaxinaria nube de fotógrafos saídos. Demasiado sexo, demasiadas mulleres expostas, á intemperie, demasiados chistes fáciles de homes calvos e gordos, Alfredo Landa, Fernando Esteso chiscando o ollo, tocándose a entreperna… unha enxurrada de noxo, ganas de vomitar ante todas esas imaxes de chirlas babuxantes e linguas lambedoras. Recollo dun zarpazo os testemuños gráficos desa época, ese centos, miles de xoguetes rotos que exhibían, sen ningún pudor, o mandato dun sexo banal, dun sexo sucio, dun sexo que convertera a pulsión animal, o mandato biolóxico, nun espectáculo circense. Coa morea no centro da cheminea comezo, por fin, a prender lume, fago arder a memoria. Vexo como crepitan as páxinas marelas do consultorio de Susana Estrada, aqueles pregos de papel que eu rasgaba con coidado e nos que devoraba latinismos e metáforas: cunnilingus, felación, bico grego, chuvia dourada… A miña formación na ximnástica dos corpos, nas posibilidades combinatorias que facían nacer un desexo transido de vergonza, entreverado de noxo.

Ardede, ardede!, digo ao ver as pernas de Barbara Rey , os peitos de Rosa Valenty, as nádegas de Ágata Lys, os ollos de gata de Nadiuska devorados por lapas moi azuis. As musas do meus pesadelos.

D´O estado intermedio (Galaxia 2020)