A minha mai e máis eu, estivemos de parola após de cear.
Ela ten umha memoria prodixiosa. E cóntame moitas historias de cando era cativa.
Desta volta, decidín grabala, sen que ela o soubese, polo que comprenderes que non o vou publicar nas redes.
E seguirei a grabar moitas máis cousas que me conte.
E algún día, cando ela xa descanse no pó das estrelas, e se a vida me deixa, amosaréivos, da man dumha cativa de nove anos (naceu no 1932) que o silenzo das armas nom afogou a memoria das vítimas. Agora lamento non ter feito o mesmo cas historias que me contaba o meu pai e ter a súa voz gardada nalgo máis sólido que a memoria, aínda que dubido que chegue a esquecer a voz do meu pai…se as enfermidades me respectan😅.
Como eran da mesma aldea, ela tamén conhece todas aquelas historias, de xeito que non cairán no esquecemento.
E se chego a transcribilas, algumhas fareinas na “voz” do meu pai, naquel xeito seu de contar aquelo, com aqueles: “ai, filha!!” intercalados, reforzando así a importancia ou gravidade do asunto.
Xa vos digo dende agora, que son historias que arrepían e conmoven, que demostran, máis umha vez, a flagrante mentira de que, na Galiza nom houbo guerra…isa balsa de aceite cobre incontábeis cadávres…
“Enterrábanos baixo os petriles da carretera” conta, verbatium, e nom quixen modificar nen os castelanismos evidentes.
Son as súas palabras, tal que as dixo e así fican.
Corrixila paréceme un sacrilexio.
Tendo en conta que eu tamén gasto moitos deses castelanismos.