O vento abaneaba as follas do carballo. Un paxaro pousouse na repisa da ventá. Argallou co pico no medio das plumas e despois escapou voando. A primavera instalárase a xeito de margaridas no anel verdello que cinguía o cruceiro que presidía o centro da praza. A rúa aparentaba baleira, igual que un inmenso deserto. O inmenso deserto do sábado. Un neno correu con devezo tras dun balón, que foi bater contra o zócolo descolorido dun supermercado. O home que axexaba dende a fiestra sorriu e observou coma a figura do neno se agochaba pola esquina perseguindo o rebote incontrolado da pelota que aparentaba xa gastada. Despois, arrastrou os dedos sobre o vidro, debuxou un garabato e tapouno coa palma da man. O acheite volveu xurdir da nada ó rabo da pelota. Semellaba un felino dócil brincando cun nobelo de la. Pero desta vez o home non esbozou o sinal dun sorriso. Optou por desprazar a folla da fiestra e suspendeu a cabeza no pozo abisal do terceiro piso. O refacho cálido do aire azoutou as súas meixelas. Daquela, estendeu a man dereita e flexionou os dedos coma se pretendese capturar lepidópteros gasosos. Axiña cansou da caza. Nin o felino infantil nin o enguedello pneumático reapareceron xogando ás escapadas no campo de cemento. O home, nunha belida de apatía, abandonou a terraza.
A sala adormecía entre arrolos de penumbra. O home avanzou deica á pequena librería que presidía ao fondo. Moreas de libros, meticulosamente ordenados, descansaban en formación militar. Percorreu nun amantiño relanzo o seu lombo, coma quen busca un nome nunha lápida. Ao pouco detivo a cámara óptica na cerna da formación, tomou un libro do primeiro andel e fixo correr as páxinas ata un punto estratéxico. O home cravou as meniñas nun parágrafo, absorbendo o sentido das letras. Impulsivamente, acompañou a devoración lectiva cun sorriso, cada vez máis enérxico, e de súbito conseguiu estalar unha gargallada. Tras ese insólito deleite, depositou o libro no seu lugar dentro da aliñación. Emporiso, imitando a un cavernícola famento de saber, apreixouno de novo e realizou a mesma operación de antes, provocando outro estoupido de gargallada.
Co sabor doce deste segundo arrebato de pracer impregnado nos beizos, o home estalicou a preguiza ao longo do sofá. Alcanzou o mando do televisor e púxoo a funcionar. Emporiso negou interese a todo o que baduaba a caixa lela. Coma se tivese un videoxogo na man, premeu a feito os botóns do dispositivo, xerando un zapping caótico. Primeiro apuntou directamente á pantalla, aínda que, deseguido, prisioneiro dunha tolemia transitoria, disparou o sinal do mando contra as paredes, as xanelas, o teito, así un cómico famoso. Con todo, tamén se aburou desta desatinada situación de lecer.
Eran as sete cando enxergou a hora no reloxo da parede. Medio apampado, atou a vista á agulla dos segundos e debuxou co compás ocular dúas circunferencias temporais. O home sentiu o buligar da inquedanza rillándolle a conciencia. Levantouse do sofá e camiñou con paso de pavón cara ao dormitorio. Alí derrubouse enriba da cama coma un animal abatido. Pola xanela coábase o bafo forasteiro dun lene vento que acaneaba suavemente as cortinas brancas que translucían a realidade exterior. O home, deitado boca arriba, espernexou coma un coello, ao tempo que construía filigranas no mapa do teito. E terminou por pechar os ollos.
O lento devalo do atardecer enchía o cuarto co recendo a follas secas. Folerpas de brisa penetraban sen chamar, rachando a tea silandeira que aboiaba naquela estancia. Cando espertou da súa fútil fantasía, o home izou o mastro esquerdo e fitou pendurada no baleiro a indicación horaria das oito. Sentou na relleira da cama. O brazos termaron polo queixo do peso da cabeza. Con ollos de ovella mansa esculcou no pequeno almanaque da mesa de noite unha data encerrada nun círculo vermello: o sábado, 29 de abril. A festa! Un esbozo histriónico apropiouse da súa faciana. A enfermiza impaciencia mudou en présa; e esta camuflouse na metáfora ergueita dun moinante no territorio reservado do cuarto de baño. O amplo espello do lavabo aparentaba unha pantalla de cine. O home, recuberto cun felo presuntuoso de actor, emulou acenos ficticios: Clark Gable en Foise co vento, Paul Newman en O buscavidas, Rowan Atkinson en Mister Bean. Un óscar como intérprete protagonista en O rostro impenetrable, pensou.
Mágoa non poder mercar unha illa no Caribe, ironizou en voz alta. É igual, confórmome cunha das Rías Altas.
Caducado o efecto de elucubración que lle proporcionaban aquelas pílulas de vaidade, ceibou a indumentaria que ocultaba a súa intimidade física. E, de xeito inmediato, decidiu orballar o corpo, canso e suorento de tanto rol cinematográfico, baixo a fervenza artificial da ducha. Ao cabo de media hora de catarse humectante, saíu do aseo toldado nun albornoz amarelo e perfumado por unha boa orballada de Paco Rabanne.
O dormitorio mergullábase nun manto de nidio crepúsculo cando o aprendiz de gigoló retornou a el. A lúa do armario devolveulle unha imaxe anovada de si, que el reafirmou co atrevemento narcisista de lastrar no chan a bata. Estou de pasarela, monologou con xactancia ao visualizar o reflexo natural do corpo. E, por penúltima vez, no serán describiu o arco xubiloso dun sorriso.
Co disfrace hialino do nudismo remexeu o ventre do armario, que axiña comezou a cuspir a eito pezas de roupa, que o home casaba en desorbitadas combinacións. Ao final, o matrimonio exótico dun traxe azul de listas cunha camisa granate fíxoo levitar ata a película dunha cerimonia solemne. Mais, primeiro aterrou no aeródromo da terraza. Achegouse a rentes da xanela e pegou o bico ao cristal coma un ser babélico. Con expectación asexou dende o alto o teatro ermo da rúa.
En tanto as estelas do tempo arderon, o Emidio Tucci preso da idiocia lambía no caramelo vítreo, igual ca un can nun óso. Albiscaba en todas as direccións, cos ollos coma dous pratos. Malia que nada parecía chamar a súa atención, no seu punto de mira presentouse unha rapaza que acababa de pousarse no asento da parada de bus que había preto de onde el vivía. Do seu interior comezou a emerxer unha sensación de ansia de ser protagonista naquela escena. Tiña que lograr que aquela rapaza de pantalóns vaqueiros e camiseta branca se fixase nel. Devecía porque o observase. Era algo que o excitaba dun xeito impulsivo, sobre todo tratándose dunha muller. Para el as mulleres viñan sendo seres marabillosos, case anxelicais, o malo é que non se atrevía a manter con elas unha conversación que durase máis de dez segundos. Cada vez que falaba con algunha, ou ben era ela quen conducía o diálogo e mantíñao ata que cansaba de escoitar os obtusos monosílabos cos que el adobiaba a conversa, ou ben tocáballe botar man dos monosílabos á muller se era el o que se guiaba polo sendeiro da comunicación cos seus estrambóticos falares.
Despegouse da ventá, impelido polo temor a que a rapaza que agardaba o bus marchase sen reparar na súa extraordinaria compostura. Botouse fóra do piso e correu escaleiras abaixo, saltándose algúns chanzos. Unha vez no portal detivo a marcha impetuosa, acomodouse o traxe e acicalou o pelo co peite das mans. Abriu a porta da entrada e saíu á rúa. Mirou á súa dereita primeiro e de seguido á súa esquerda. Non viu a ninguén ruando, agás a rapaza da parada do bus. Encamiñouse cara a ela. Lentamente, coma se pretendese asediala á traizón. Conforme se ía aproximando medraba o seu nerviosismo e minguaba a súa exigua capacidade de raciocinio. Pouco antes de chegar á altura dela parouse fronte ao escaparate dunha tenda de electrodomésticos e actuou facendo que miraba con interese os produtos alí expostos, ao tempo que enxergaba os movementos da rapaza, abstraída nos seus asuntos e, polo tanto, descoñecedora do comportamento do babiolas do traxe azul.
Sentiuse defraudado. Ela non lle prestaba atención. Debía armarse de valentía, sentirse seguro de si mesmo, superar a timidez que o acadarmaba en situacións semellantes e dirixirse a falar con ela. Tomou un papado de aire e avanzou na dirección da caseta do bus. Ela ausente, concentrada na lectura dunha revista; el tremente, apenas conseguía coordinar os pasos. O nerviosismo era tal que desbordaba o seu corgo e brincaba ao do medo, case convertido en pánico.
Faltaríanlle tres pasos para situarse a rentes do cuberto cando torceu o sentido da dirección e pasou pola parte traseira. Continuou a marcha, afastándose devagar da posición da rapaza. A pesar de que o dominaba un acceso de vergonza non puido reprimir ollala ao nesgo mentres camiñaba. Mais ela parecía non querer decatarse da súa presenza. E non o faría de non ser porque el reclamou de modo estrondoso e torpe a súa atención.
Merda! Vaia trompazo me metín!, exclamou dolorosamente, apalpando coa man o sitio na fronte onde acababa de bater cun sinal de STOP, chantado nunha intersección de rúas.
Naquel intre estulto non soubo como reaccionar. A fasquía morena do rostro ensanguentouse co asalto repentino do rubor e obrigouno a declinar a cabeza extraviando a mirada nas baldosas que lastraban a beirarrúa. Presentiu que dende todos os ángulos había centos de ollos que o perseguían e que se lle cravaban nas costas como alfinetes, incrementando a súa vergoña. Por iso, sen erguer o petelo, acelerou o paso desandando o camiño da casa, e cando pasaba á beira da caseta do bus, mirou de esguello para a rapaza que ficaba na mesma postura que tiña cando a avistara pola fiestra, e tamén puido percibir como o arco dos seus beizos se volvía cóncavo ao debuxar o aceno do riso.
O home do traxe azul sentiuse vítima da mofa, causada pola súa propia torpeza. Alixeirou a zancada dos pés e coma un delincuente meteuse no interior do edificio.
O ascenso das escaleiras foi máis vertixinoso que a anterior baixada. Mentres non entrou no piso non deixou de experimentar a friaxe do coitelo da timidez. Apoiouse contra a porta e descansou un instante ata que se lle relaxou o apoucamento. Atafegábao o violento regreso á casa e mais o brusco incendio da súa cara. Andou deica ao espello do aparador que había na antesala e visualizou a súa imaxe reflectida. Ao verse non puido evitar que o invadise o desgusto:
Que noxo! Sempre me pasa igual!
Elevou as mans ata a cara infestada de rubor, e catou nas palmas a calor que delataba o seu perenne defecto. A súa mirada confrontouse coa que se encerraba no núcleo da lúa, tentou esbozar un sorriso e como non lle gustou decidiu castigar as meixelas con cadansúas labazadas. A ver se na próxima ocasión non me deixades en evidencia, dixo nun ton traxicómico.
Despois da catártica escena do espello dirixiuse á terraza. A rapaza que esperaba o bus continuaba alí, agardando e folleando as páxinas da revista. O xesto burlesco que lle descubrira antes debuxado nos beizos fíxolle perder a simpatía por ela. Cismou en que era coma todos os demais, que detrás da súa cara redonda e inocente agochábase o trasno da mofa e iso restáballe puntos na súa ridícula escala de valores.
Nesas matinacións estaba cando, de socate, coma un trono no medio da calma, polo fondo da beirarrúa viu o avance doutra figura feminina, que axiña se lle fixo familiar. Era Ánxela, a veciña do andar superior. O desacougo converteuse en alborozo. O mirón enfeitado no seu traxe azul contemplou con sutileza os pés da muller, pisando coma unha bailarina o chan embaldosado. Pero ela en lugar de camiñar cara ao portal desviouse na traxectoria da parada do bus. A lectora burlonaergueuse e saudou á veciña do piso superior. Aquelas dúas mulleres coñecíanse. Comezaron a establecer conversación. De que falarán, rosmou contra o vidro da xanela, como esperando a que el lle dese unha resposta.
A cámara dos ollos non perdía fotograma dos movementos das dúas mulleres. Elas rían e falaban, e volvían rir. Pouco a pouco foi xermolando no seu pensamento a convicción de que se estaban mofando da súa torpeza. De seguro que a rapaza do pantalón vaqueiro estáballe relatando de xeito meticuloso os detalles da súa fociñada contra o sinal de tráfico. De repente, non se desgustaba con aquela rapaza, odiábaa. Desexaba tomar entre as mans un daqueles tarros con plantas cheos de terra que tiña diante súa e guindarllos á cabeza. O malo era se con mala sorte lle atinaba á veciña.
Temperando a rabia que o proía deuse de conta de que a veciña se afastaba da amiga e enfiaba o andar rumbo á casa. Asexouna dende a súa atalaia ata que ela escondeu a figura no ventre do portal.
Non sabía que facer. Por un lado atenazábao o espanto que nacía da súa pública ineptitude, e polo outro anhelaba encontrarse fronte a fronte coa veciña, co gallo de amosarlle o seu impoñente aspecto de chulo de barrio.
Nun espasmo frenético, o personaxe ingrávido liscou para a porta da entrada. Así un asasino aleivoso, enumerou mentalmente os chanzos que ela levaba ascendidos. E cando cheirou a súa presenza preto, abriu a porta e agardou con disimulo criminal e cerimonioso na soleira para revelar as súas grotescas intencións.
Ola, Óscar! Vaia, vas tan traxado que arremedas a un sedutor de telenovela, dixo ela con sarcasmo, e continuou subindo. Recorda que te agardamos na festa do vindeiro sábado.
O home do traxe azul, acadarmado por unha momentánea apoplexía, recuou coma un cangrexo pusilánime do seu estado de ledicia, e sentiuse repentinamente cuberto por unha nube de idiotismo.
Por certo, xa que ti non te decides a dicirme nada, se queres podemos ir xuntos, engadiu ela dende o andar superior cunha mirada pícara debuxada no cerne dos ollos.
El tatexou, aínda que ao final conseguiu articular un si tan leve que máis ben pareceu o zunido dunha mosca. Despois quedou pegado ao relanzo da escaleira, á entrada do piso, sobre a alfombra de benvida, cos ollos pampos e en perspectiva ascendente e a boca aberta vendo como a rapaza desaparecía da súa vista. Cando ela se ocultou por completo revirou o corpo e dispúxose a entrar no piso cun formigo de inquedanza na caluga. Así a todo, non puido, sentiu o verme da excitación gabeándolle polas pernas, polo lombo, polos brazos, ata o curuto da cabeza. Alegría e nervios mesturáronse dentro de si, e non era capaz de reprimilos. Estalicou os brazos en sinal de vitoria e inexplicablemente meteu un pulo e brincou no aire. Nun segundo frenético apoderárase del unha alegría tola. Un chouto de gloria, aboiando nunha nube de satisfacción. Sen tempo nin espazo. E iso matouno. Ao irse pousar coma unha pomba o chan desaparecera, e os pés, ao non atoparen a solidez do fondo, esvararon escaleiras abaixo e canda eles arrastraron o corpo e a extravagante ledicia na armazón exaltada do home.
O berro amortecido polo golpe escorrentou a tranquilidade do bloque. As portas abríronse en asustada sucesión. Na selva de boureo e ollos, apareceu tamén a figura de Ánxela. E para todos os veciños representouse no teatro das escaleiras a escena noxenta e fatídica da morte, cun tapiz de sangue, unha cabeza fendida e un sorriso sardónico, como nun absurdo desenlace.