Rubén Novo
PURA VERDADE
No medio do transito da mente;no campo Dunia idea.
Aboia intanxibre a ténue sensación. Imcomprensible iluminación instantánea xurde sen orixe coñecido;ese acto reflexo estandarte do xenero human.
Arraigan en nos os fermosos soños.
En bastos ríos nítidos fluen inconexos teledirixidos polos invisibles fios do destino.
Alleos o engano é a ira que nos rouba os nosos pensamentos ,as nosas aspiracions.
Se ceive loita polo único camiño,pola pura verdade.
Cavila por ti mesmo.
Se o orixe dos bons actos.
Bastión da liberdade.
Arcaica espada da autentica xustiza.
A DOCE SENSACION DO OLVIDO
Como maino asubio retumban no maxin os mínimos actos.
Nuha inevitable sucesión de incansables acontecementos.
Sumido no algodón dos instantes.
No cavilar desprendese a cada segundo un suspiro incesante.
Como mera composición un recordo.
Como corto instante un pensamento.
Absorto nas cotidias armonías.
Canto de seras nos momentos.
Brumas pasaxeiras do errante viaxeiro.
No contido dunha misiva extraviada;
Perdida no valeiro da mente.
Fraxil e perecedeiro soño no verce da vida.
Na ceive pretensión da felicidade.
Discorren sublimes os acontecementos ansiados,añorados.
Antoxanse querense tornar eternos na doce sensación do olvido.
Fuxindo da fraxil realidade.
Da malvada meiga dos contos de nenos.
Do ogro dos tripulantes do tirano pirata.
No chapeu do mago que non deixa de extraer esperanza.
Fixo os meus ollos e non creo.
Trabucame o que vexo.
Cavilando pensativamente no colo da memoria.
Afloran luzes de primavera, cantos de paxaros de cores belas ,campos de amapolas, margaritas, xestas e penedas.
Nos espacios sen tempo;
Suspendido no alento.
Que fermoso campo que maino vento.
Afondados soutos baixo os cumios.
Bañados das augas frías regatos das montesias.
Lume arde e queima.
Terra sen semente terra baldeira.
Mal de moitos,ben pra poucos.
Mentes inertes incitan, profanan e rouban.
Tornan en cinza as almas das xentes que aman a vida.
Que a respiran que a sinten;se ela morre,morre parte de nos.
Cavilando pensativamente.
Nos vellos camiños de pedra.
Corren regatos de auga e brila o sol nela.
Que fermosos castros,vilas e aldeas.
Agroman os castaños,brotan as figueiras.
Pero eles veñen, rouban, destruen e merda.
ALQUIMIA NO ORIXE DUN MESMO
Na sua concepción no preciso ìntre a química omnipotente que todo o e, e a todos forma.
Explosiona como no “BIGBANG”.
Dunha unión química viable na cal e posible vivir.
Nun ápice microscópico que non deixa de ser un enlace químico.
Todo e todo xa que a química non remata reacciona.
As nosas defensas fórmanos sistemáticamente para protexer todo o seu número de células que nos forman.
Nuha amalgama de reaccións químicas
O producto ou ente comenza a relacionarse co universo nun ciclo vital.
Nos como enlace químico nun ciclo vital a alquimia do universo.
E curioso que as cousas que consideramos inanimadas son formadas e compostas por outras unions químicas e se fan imprescindibles pra o noso desenrolo físico e intelectual.
Flotamos nuha reacion química inalandoa procesandoa temos necesidades químicas e enerxeticas en definitiva.
A luz que separa os corpos e a luz da sabiduría cósmica.
Ca sua forza presiónanos cara afora afastandonos fora de sí ata que otra forza nos faga tornar polo tanto o tempo que avanza tamen retorna.
Recorrendo o multiuniverso ata o ápice orixinal.
Somos reaccións químicas cun ciclo vital dentro doutro ciclo vital e así sucesivamente como os elos dunha cadea.
Flotando no cosmos nun mutualismo co universo.
No orixe dun mesmo de como un toma conciencia de si;o camiñante das estrelas comenza a girarse por elas.
Dalguha forma a química cósmica nos afecta e nos da forma.
Inplosoniando cara os adentros formando unha personalidade.
O home e como unha supernova do universo coñecido.
Pedra filosofal do coñecemento da vía lactea.
E capaz de implosionar de retroceder a materia o seu estado orixinal retornando de novo o seu orixe.
Viaxamos en negativo polo tempo degradandonos como unha froita madura que cae da arbore do universo.
O home dalgunha forma relativa e unha estadea do amor.
Quen achara a sua formula e empaparse nel.!!solos non.non morrer senlleiros!!
Pero con tristura e así batemola enerxia do tempo contra a sua nun duelo no que so perdura un contrincante.
Trasformndonos de novo en po miudo.
Desfeitos quimicos.
Pero a parte que non ten masa que nos forma de igual xeito.
Esa parte maxica do ser non viaxa en negativo no tempo etérea volta o universo.
Torna como enerxia cósmica no ciclo da vía láctea.
O Ave fénix da humanidade crea a historia como unha arbore que medra co entorno.
Compartíndo destino formando parte del cómo a arbore da ciencia.
O home o proceso químico mais avanzado da materia como vórtice do universo coñecido.
Como espíritu vital como espiral enerxetica que e da e pode xerar vida feitos a imaxe e semellanza a unha divinidade ou deidade.
Xa que un mínimo ápice pode conter un universo.
Xa que non deixamos de estar unidos a el polo ar e a terra polo agua e polo sol.
Viramos pois polo arreaccioando químicamente a o longo da nosa etapa vital.
Como unha estadea errante perfectamente sincronizada coa enerxia do universo e a sua armonía.
Unidos uns os outros por uns fios maxicos ou enlaces químicos e polos pes a terra virando como una masa informe de materia viva.
O portador da luz dourada o guía da materia o vórtice do equilibrio o Buda dos profetas inmortais que camiña oculto no universo tamen forma parte da nosa composición.
Unidos a el sendo a iama da vida.
A iama eterna da conciencia e a sabiduría.
Polo tanto o que ama e vive no ben camiña hacía a luz o que odia e vive na maldade perece na solitarias sombras dos seus adentros.
ALQUIMIA NO ORIXE DUN MESMO II
No orixe dun mesmo de como un toma conciencia de si;o camiñante das estrelas comenza a girarse por elas.
Dalguha forma a química cósmica nos afecta e nos da forma.
Inplosoniando cara os adentros formando unha personalidade.
O home e como unha supernova do universo coñecido.
Pedra filosofal do coñecemento da vía lactea.
E capaz de implosionar de retroceder a materia o seu estado orixinal retornando de novo o seu orixe.
Viaxamos en negativo polo tempo degradandonos como unha froita madura que cae da arbore do universo.
O home dalgunha forma relativa e unha estadea do amor.
Quen achara a sua formula e empaparse nel.!!solos non.non morrer senlleiros!!
Pero con tristura e así batemola enerxia do tempo contra a sua nun duelo no que so perdura un contrincante.
Trasformndonos de novo en po miudo.
Desfeitos quimicos.
Pero a parte que non ten masa que nos forma de igual xeito.
Esa parte maxica do ser non viaxa en negativo no tempo etérea volta o universo.
Torna como enerxia cósmica no ciclo da vía láctea.
Ave fénix da humanidade crea a historia como unha arbore que medra co entorno.
Compartíndo destino formando parte del cómo a arbore da ciencia.
O home o proceso químico mais avanzado da materia como vórtice do universo coñecido.
Como espíritu vital como espiral enerxetica que e da e pode xerar vida feitos a imaxe e semellanza a udivinidade ou deidade.
Xa que un mínimo ápice pode conter un universo.
Xa que non deixamos de estar unidos a el polo ar e a terra polo agua e polo sol.
Viramos pois polo ar reccioando químicamente a o longo da nosa etapa vital.
Como unha estadea errante perfectamente sincronizada coa enerxia do universo e a sua armonía.
Unidos uns os outros por uns fios maxicos ou enlaces químicos e polos pes a terra virando como una masa informe de materia viva.
O portador da luz dourada o guía da materia o vórtice do equilibrio o Buda dos profetas inmortais que camiña oculto no universo tamen forma parte da nosa composición.
Unidos a el sendo a iama da vida.
A iama eterna da conciencia e a sabiduría.
Polo tanto o que ama e vive no ben camiña hacía a luz o que odia e vive na maldade perece na solitarias sombras dos seus adentros.