Rubén NovoA pasta espesa dos contos infantís unta a vida toda. O caldo inconsciente que requentamos unha e outra vez conforme pasan os anos. Eu era Branca de neve, deitábame desmaiada nun claro do bosque e agardaba que o brillo cegador do meu corpo novo lle sinalase o camiño ao príncipe perfecto. Alí, no medio do claro do bosque, estática, agardaba, como un tesouro, como un obxecto de prezo… Non había nai, só unha noxenta madrastra, unha figura feminina coa que eu non podería nunca sentirme identificada. Vellez, envexa, tristura e maldade reflectidas nun espello dourado. Quen é a máis fermosa? Quen merece seguir viva?
E agora nese conto infantil eu xa só teño ollos para a figura da madrastra, esa nai travestida que alerta sobre o destino cruel daquela que queira seguir viva máis alá do razoable. Eu son agora esa muller que se resiste a deixar a escena do mundo, empurrada pola forza da mocidade. Xa non hai príncipes salvadores se desmaio no claro do bosque, terra infértil, obxecto gasto. E aínda así, por máis que o frío da vellez comece a prenderme nos artellos, por máis de que deixen de intesarme como antes me interesaban os espellos, por máis que me sorprenda a miña invisibilidade acabada de estrear como unha capa máxica que me permite ser únicamente observadora no fragor das rúas, resístome.
Resístome a ser unha muller diluída, unha muller borrada. Resístome a deixar de bailar no teatro do mundo, eu, que aínda estou viva. Cal é o lugar que se supón debemos ocupar as nais xa convertidas en madrastras? Por que necesariamente se nos debuxa como sinistras opoñentes da filla nova? Repaso mentalmente a miña relación contigo, paxariño. Acaso temos desexo de matarnos? Precisamos da desaparición da outra? Fágome esta pregunta con medo, porque sei que a resposta pode ferirme, a realidade coas súas capas invisibles, os ángulos escuros…
Ser muller aínda, disociarse da nai, ben podería ser unha opción para os anos que quedan. Aprender de novo a ser unha, a deixar de pedir o refrendo dun amor cativo. Xa non hai reféns á miña beira que me outorguen valor. Deixei de ser esteo, pao maior, brúxula e centro. Non preocuparse. Non estar atenta. Non ler os signos, nin como berros nin como aloumiños dun ser que de ti depende para ser.
Pero deixar de ser coidadora require valentía, require honestidade, non mentirte, como adoito te mentías, era tan fácil a gratificación inmediata! Ti xenerosa, ti capaz. Agora xa non, non é ese o papel que se me pide. Teño que deixar o escenario da vida de outro, convertirme en secundaria que aparece só como apoio nos momentos de tensión dramática. Deixar as fillas ocupar o centro no claro do bosque da súa propia historia, con outros personaxes, actores ao que non coñezo…
Vou agora para unha sala independente e mal iluminada. “Eu”, digo, “só eu”, e o eco aínda me devolve a imaxe dunha impostora, alguén que non atende como debería as súas crías. Só eu, e mírome e non me recoñezo.
Espelliño, espelliño, quen é a máis linda do reino?