
Bluegrass star Alison Krauss and singer Robert Plant are photographed in Nashville, Tenn., on Oct. 11, 2007. (AP Photo/Mark Humphrey)
A estrela do Bluegrass Alison Kraus e o cantante Robert Plant
foto en Nashville (Tennesse) 11 de outubro de 2007
Ana Vázquez Villarreal.
Robert Plant e Alison Krauss sacan un novo disco, así que volvo á crítica que fixen no seu momento do primeiro, xa que a cara lémbrame un día coma hoxe hai oito anos. Pepe Chas, quizais che interese facer unha análise comparativa co segundo, aínda non o teño 😉
ROBERT PLANT E ALISON KRAUSS. RAISING SAND. POR ANA VÁZQUEZ VILLAREAL.
****** Que fas na casa? corre a mercalo.
**** Mercalo mais vai mañá.
*** Descárgueo legalmente.
** Descárgueo ilegalmente.
* Vaite ao Top manta ou, mellor
escoita Cadena Dial.
Remato de mercalo, hai dez minutos, en iTunes. Vin a nova no telexornal de que achandaron nos premios Grammy e dixen pra min “imos, Morgana, enrolar manta na cabeza”. Así que fago a recensión mentras o escoito por primeira vez, e quizais por derradeira vez.
O primeiro… é iste Robert Plant? é iste MEU Robert Plant? Fanática de Led Zeppelin coma son, non estaba preparado pra ista, coma lle chamaría… transmutación de voz. Onde está ise falsete de ovo axustado que tanto me gustou? Ben, sinxelo e no chan, no mesmo lugar onde están as camisas de peito descuberto, os pantalóns ao baleiro, as plataformas, a melena leonina ao ar… no baúl dos recordos. Dá gusto saber reciclarse, si señor, e xa me daba dor gordo ollar ao outrora efebo Plant azorrando os seus canas e michelíns polos escenarios nun triste tento de arremedar os pequenos berros orgasminhos de “Who lotta love”. que adoitaba facer tan ben noutroura. A súa voz cambiou e hai que corruscala. E a quen lle gustou o anterior, que tire do DVD, pra iso ista. Pra que conste, hai un aceno á súa etapa de zeppelin berrón no sétimo tema.
O disco compoñese por trece cancións coas que non atopo un ponto en común. Ás veces lémbrame a Chris Isaak (Please read the letter, Rich Woman), outras veces o máis puro folk country american, na liña Parton/Rogers, como na canción “Thought the morning, throught the night” “killing the blues”. , ou na gran “Let your loss be your lesson”, pero máis fina e íntimista, e outras ao folk europeo sen máis (Sister Rossetta goes before us). Unha canción roqueira: “Gone, gone, gone”. É dicir, non hai guitarra eléctrica, nin de lonxe, mais polo menos o ritmo está acelerado. O mesmo ocorre con “Fortune Teller”. Algo conetado a un amplificador albíscase na canción titulada “Nothin'”. Polo demais, cínguese ao patrón: voz alta e baixa acopladas, moito violín e guitarra acústica, ton melancólico e ata un pouco groso, aburrido por intres. A troques, apresenta unha elegancia inusual, na miña opinión, nos discos deste xénero, que non está entre os meus favoritos, a verdade.
É música pra escoitar relaxada na casa, sen présa, despois dunha dura xornada de traballo e cunha copa de bo viño tinto na man. Escóitase, claro. Non será a derradeira vez que o faga.
Hai unhas semanas convidei o meu lar a Julio Cuns. Puxen unha serie de discos que il tolerou moi ben. Cando chegamos a Raise of the Roof, despois de escoitar a primeira canción, díxome:
—Se tocara neste disco, faría o mesmo que iste guitarrista.
“Ben… é Bill Frisell”, respondín.
-Agora entendo.
Escoitamos ata o final, e antes de que puidese dicir nada, ergueuse pra ditar sentenza:
—Sen dúbida, de tódolos discos que puxeches pra min, este é, con diferenza, o mellor.
—En rigor, neste disco cantaría mellor Sandy Denny en lugar de Alison Krauss —unha cousa imposibel, xa que morreu en 1978.
-Enténdote. Alison Krauss faino moi ben, mais Sandy Denny amáis te faría chorar.
Coma me coñeces.
Non sei se “Raise the Roof” será disco do ano; pra min é unha xoia de moitos quilates que só aparece en moi poucas ocasións. Será un disco eterno ao que voltaremos sempre que o precisemos… e endexamáis nos fallará.



