Formulario de acceso protexido por Login Lockdown

 

Bluegrass star Alison Krauss and singer Robert Plant are photographed in Nashville, Tenn., on Oct. 11, 2007.  (AP Photo/Mark Humphrey)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

A estrela do Bluegrass Alison Kraus e o cantante Robert Plant

foto en Nashville (Tennesse) 11 de outubro de 2007

 

 

Ana Vázquez Villarreal.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Robert Plant e Alison Krauss sacan un novo disco, así que volvo á crítica que fixen no seu momento do primeiro, xa que a cara lémbrame un día coma hoxe hai oito anos. Pepe Chas, quizais che interese facer unha análise comparativa co segundo, aínda non o teño 😉

ROBERT PLANT E  ALISON KRAUSS. RAISING SAND. POR ANA VÁZQUEZ VILLAREAL.

****** Que fas na casa? corre a mercalo.
**** Mercalo mais vai mañá.
*** Descárgueo legalmente.
** Descárgueo ilegalmente.
* Vaite ao Top manta ou, mellor
  escoita Cadena Dial.

Remato de mercalo, hai dez minutos, en iTunes. Vin a nova no telexornal de que achandaron nos premios Grammy e dixen pra min “imos, Morgana, enrolar manta na cabeza”. Así que fago a recensión mentras o escoito por primeira vez, e quizais por derradeira vez.
O primeiro… é iste Robert Plant?  é iste MEU Robert Plant?  Fanática de Led Zeppelin coma son, non estaba preparado pra ista, coma lle chamaría… transmutación de voz. Onde está ise falsete de ovo axustado que tanto me gustou? Ben, sinxelo e no chan, no mesmo lugar onde están as camisas de peito descuberto, os pantalóns ao baleiro, as plataformas, a melena leonina ao ar… no baúl dos recordos. Dá gusto saber reciclarse, si señor, e xa me daba dor gordo ollar ao outrora efebo Plant azorrando os seus canas e michelíns polos escenarios nun triste tento de arremedar os pequenos berros orgasminhos de “Who lotta love”. que adoitaba facer tan ben noutroura. A súa voz cambiou e hai que corruscala. E a quen lle gustou o anterior, que tire do DVD, pra iso ista. Pra que conste, hai un aceno á súa etapa de zeppelin berrón no sétimo tema.

Non sabía absolutamente nada dela, agás que non tiña nada que ver con Alfredo Kraus. Unha voz fermosa e delicada, nada que ver coa nasal e excesiva, en tódolos aspectos, Dolly Parton, a primeira imaxe que se me ocorre na mente cando escoito a palabra “folk”.
O disco compoñese por trece cancións coas que non atopo un ponto en común. Ás veces lémbrame a Chris Isaak (Please read the letter, Rich Woman), outras veces o máis puro folk country american, na liña Parton/Rogers, como na canción “Thought the morning, throught the night” “killing the blues”. , ou na gran “Let your loss be your lesson”, pero máis fina e íntimista, e outras ao folk europeo sen máis (Sister Rossetta goes before us). Unha canción roqueira: “Gone, gone, gone”. É dicir, non hai guitarra eléctrica, nin de lonxe, mais polo menos o ritmo está acelerado. O mesmo ocorre con “Fortune Teller”. Algo conetado a un amplificador albíscase na canción titulada “Nothin'”. Polo demais, cínguese ao patrón: voz alta e baixa acopladas, moito violín e guitarra acústica, ton melancólico e ata un pouco groso, aburrido por intres. A troques, apresenta unha elegancia inusual, na miña opinión, nos discos deste xénero, que non está entre os meus favoritos, a verdade.
É música pra escoitar relaxada na casa, sen présa, despois dunha dura xornada de traballo e cunha copa de bo viño tinto na man. Escóitase, claro. Non será a derradeira vez que o faga.
(Tradución ceive ao galego por Rubém Novo) 
Volvérono a facer. Se a experiencia de 2007 foi frutífera, a de 2021 non foi menor. Con T-Bone Burnett tocando e producindo, Marc Ribot á guitarra e Jay Bellerose á batería, a nova entrega inclúe colaboracións coma as de Fred Frith, David Hidalgo, Bill Frisell ou Lucinda Williams. Unha auténtica delicia.
Hai unhas semanas convidei o meu lar a Julio Cuns. Puxen unha serie de discos que il tolerou moi ben. Cando chegamos a Raise of the Roof, despois de escoitar a primeira canción, díxome:
—Se tocara neste disco, faría o mesmo que iste guitarrista.
“Ben… é Bill Frisell”, respondín.
-Agora entendo.
Escoitamos ata o final, e antes de que puidese dicir nada, ergueuse pra ditar sentenza:
—Sen dúbida, de tódolos discos que puxeches pra min, este é, con diferenza, o mellor.
En rigor, neste disco cantaría mellor Sandy Denny en lugar de Alison Krauss —unha cousa imposibel, xa que morreu en 1978.
-Enténdote. Alison Krauss faino moi ben, mais Sandy Denny amáis te faría chorar.
Coma me coñeces.
(Tradución ceive ao galego por Rubém Novo) 
Ana Vázquez Villarreal convidoume a recensión do último disco de Robert Plant e Alison Krauss, “Raise the Roof”, pra que, se o que digo vale, Rubém Novo o aproveite en Empuje. Ocorréronme unhas cantas paridas e escribín o seguinte sen parar moito a corrixir. Non sei se a miña opinión ten algún valor a neste senso. Iso agardo.
Alison Kraus e Robert Plant 2022.
Achegarse a escoitar “Raise the Roof” (2021) por primeira vez, coa idea de atopar o que había en “Raising Sand” (2007), é un gran erro. Aínda que as comparacións serán inevitabels, esta non é a maneira de escoitar música, xa que esta idea preconcibida só nos predispoñerá o desengano. “Raising Sand” é un disco maisculo: as versións son moi axeitadas, así coma a produción e tódolos arranxos e orquestración. A química entre Robert Plant e Alison Krauss é completa; case tanto coma a que tivo con Sandy Denny en The Battle of Evermore, incluído no Led Zeppelin IV. Istes e outras razóns foron os que levaron a que declararase o mellor álbum de 2007.
A ollada de paxaro “Raise the Roof” é un álbum de folk-rock/country-rock, ás veces brilante, ás veces escuro, que mistura a tradición da música americana co folk inglés dos 70. Dous cantantes cubren un amplo marxen de sensacións: dende as máis delicadas ata as máis fragosas. As colaboracións de Bill Frisell, David Hidalgo e Lucinda Williams, son xustificacións máis que sobradas pra darlle varias voltas ao disco; neste caso aos discos, xa que a edición en vinilo trae dous.
Na miña humilde opinión, a clave do traballo está na produción de T Bone Burnett, a guitarra de Marc Ribot e as percusións de Jay Bellerose. Os tres xa istaban en “Raising Sand”, e o carácter que lle imprimen é definitorio en canto a matices refirese. Só do T Bone Burnett escribirianse páxinas e páxinas. A súa discografía persoal é brilante; as súas producións, impecabels; a súa biografía moi particular (foi membro da banda Rolling Thunder Revue de Bob Dylan alá por 1975). O seu estilo é inconfundibel, pois, cunha mínima orquestración, consegue hipnotizarnos pra levarnos suavemente ao máis delirante pracer. Marc Ribot é o guitarrista de estudo por excelencia. A súa discografía persoal manexa estilos diametralmente opostos: dende a homenaxe á música haitiana de Frantz Casseus (1993), ata o son de The Prosthetic Cubans (1998), pasando polo jazz e a improvisación surrealista de Saints (2001) —moi propio dun Derek Bailey reconcentrado. A súa participación en dous discos da “triloxía dourada” (Swordfishtrobones, Rain Dogs e Franks Wild Years) de Tom Waits e as Masadas de John Zorn acreditárono coma un dos mellores guitarristas da actualidade. De Jay Bellerose, dicir que estivo en mil batallas. É outro dos músicos de estudo máis solicitados e a lista de traballos nos que participou é interminabel. En 2019 lanzou o seu único álbum, “The Invisible light: Acoustic space” xunto co mesmo T Bone Burnett e Keefus Ciancia. O ton jazzístico do seu elaborado estilo dálle a todo o conxunto o contrapeso necesario pra fechar o círculo. Un luxo.
O disco comeza coa canción “Quattro (World drifts in)” de Joey Burns e John Convertino, da superbanda Calexico, e non o fai mellor. As voces dos cantantes fúndense nunha espeluznante harmonía. A paisaxe que debuxan lévate a fragas salvaxes alumeados por espíritos caídos doutro tempo. Bill Frisell dá a profundidade que necesita iste tema escuro mais esperanzador. Séguelle “The Price of love” de Don e Phil Everly, os Everly Brothers —que non eran realmente irmáns, nen nada— xa versionados na entrega anterior. A atmosfera que se respira é a dun deserto californiano; a dun desengano amoroso; o da resaca despois de tentar afogar as penas no alcol. É o prezo do amor… simple e sinxelo. A terceira canción, “Go your way”, de Anne Briggs, pertence, abraidamente, o anaco brilante do álbum. A compositora foi unha xenial cantautora inglesa de folk alucinatorio de comezos dos 70, en comparación con Nick Drake mais coa voz de Nico. Os seus álbums son absolutamente recomendabels. A tenra voz de Robert Plant consegue abrumarte cando di que quere morrer tras un desengano amoroso. Ponme o pelo de ponta. O carto tema, “Trouble with my lover”, do xenial Allen Toussaint, dá pé ao primeiro chorro da voz de Alison Krauss. Coma era de agardar, o blues fai a súa aparición no disco.
E soa a pantano; a lameira. Os trémolos de guitarra tórnanse pastosos ao permanhecer constantemente nun só acorde. A suor fai que a túa roupa se pegue ao teu corpo. Máis desamor; máis desamparo; Máis dor. De eiquí pasamos á luminosa “Searching for my love”, de Bobby Moore, un baixista de estudo que pertenceu ao Nashville A-Team durante os anos 50 e 60. A canción é a banda sonora perfecta do amante que pide unha segunda oportunidade. Se me cantasen algo así, daríallo, sen dúbida. E unha terceira se é necesario. Despois chega “Can’t let go”, de Randy Weeks, un compositor american contemporáneo do que Lucinda Williams xa deu conta coa versión desta mesma canción. É un blues no que Bill Frisell pode liberar o seu potencial recreando algo así coma a paisaxe fronteiriza de EEUU e México. O tema fala doutro amor esgotado mais imposibel de abandoar. Outra pala máis de dor e desencontro. Agora voltamos ao folk inglés de novo cunha canción do cantante e guitarrista da banda sancta sanctorum do movemento: Bert Jansch de Pentangle. O seu título: “It don’t bother me”. O ostinato de guitarra e o baixo nun só acorde crea un efecto catártico; obsesivo, se queres. Todo é perfecto pra expresar esa desazón que deixa a incomprensión dos namorados. Alison Krauss resposta sobradamente. O álbum volve entón ás raíces da música country american coa canción “You led me to the wrong”, da lendaria Ola Belle Reed, que proven das montañas de Carolina do Norte. É unha revisión sublime. Robert Plant cántao coma unha balada escocesa. É unha historia triste; o prezo do amore… a amargura que deixa; o desmoramento da perda. O violín é o vehículo ideal pra expresar o sentimento. De eiquí pasamos a “Last Kind Words Blues” de Geeshie Wiley. Outra figura lendaria do country blues americano. Unha guitarrista do que só temos seis cancións gravadas en 1930. É un blues en acordes menores que lembra os horrores da Primeira Guerra Mundial. A seguinte é a única composición orixinal do álbum. Está asinado por Robert Plant e T Bone Burnett e titúlase “High and Lonesome”. O tema da a talla e non desentoa co conxunto. Fala da ansiedade por acadar o amore; máis do mesmo. Unha vez máis voltamos ao país american cunha versión do Manolo Escobar vaqueiro: Merle Haggard. “Going Where the Lonely Go” encaixa perfectamente coa voz de Alison Krauss. O pedal steel de Russell Pahl e a guitarra de Marc Ribot recrean o ambente adecuado para contarnos o triste que é buscar ao ser querido onde vai a xente soitaria. Gran canción. O disco remata cunha canción de Brenda Burns. Unha cantante americana ata agora descoñecida pra min. Só ten un álbum de 1996 que amáis non contén ista canción. É unha especie de variación de blues propia de calquera disco de Lucinda Williams, que nesta ocasión fai coros. En ton depresivo, o narrador cóntanos tódolos males que sufriu na súa vida; refuxio no alcol; a perda de todo o material.
O fío condutor do álbum é a universalidade do desamor. O correcto da proposta é isa combinación de folk inglés, do que Robert Plant é o perfecto abandeirado, e o country americano. O chourizo e o salchichón copulan pra enxendrar xamón de xabugo. Prodixioso.
Non sei se “Raise the Roof” será disco do ano; pra min é unha xoia de moitos quilates que só aparece en moi poucas ocasións. Será un disco eterno ao que voltaremos sempre que o precisemos… e endexamáis nos fallará.
(Tradución ceive ao galego por Rubém Novo) 
COMENTAS FACEBOK

Ana Vázquez Villarreal

Fantástica reseña 👏👏👏 Le he metido una primera escucha esta mañana y me ha encantado.

Uma Land

Gracias por compartir tu RESEÑA con nosotros, sí, reseña con mayusculas, que es un auténtico placer leerla y provoca ganas de escuchar el disco. Un abrazo. 😃

Pepe Chas

Uma Land , gracias a ti, bro. Creo que este disco te va a gustar mucho.

Uma Land

Pepe Chas Segurísimo. Lo poco que he escuchado de este disco me gusta cantidad!! 😃

 

José Manuel Cairo Antelo JC

Denso, culto, profundo, sabio, tu artículo. Admiro tu conocimiento. Te felicito por la elegancia del discurso y por las reflexiones profundas que haces. Me apena mi cultura musical, tan limitada, maestro.

Pepe Chas

José Manuel Cairo Antelo JC , gracias. Yo creo que nunca es tarde para emprender cualquier camino. Todos empiezan con un pasito.

Anton Malde

Como controlas!!! Hai tempo que sigo a esta parella.

Pepe Chas

Anton Malde , non creo que sexa para tanto. Só é o producto de escoitar moita música.

Pablo López Fouz

Lo mallaste Pechas, y lo que es más, me has dado ganas de escuchar el Raise the Roof que no lo habia hecho, y reponer el Raiding Sand que hacía tiempo que no lo escuchaba. Y eso, al fin y al cabo, debería de ser el objetivo de una reseña musical.