SEX PISTOLS NA AMERICA DO NORTE (XIRA USA)

De esquerda a dereita

Johny Rotten (voz), Sid Vicious (baixo), Steve Jones (guitarra) e Paul Cook (batería), 

Cortesía de  https://www.europosters.es/

S̲ex P̲istols – N̲ever M̲ind The B̲ollocks Full Album 1977

Os Sex Pistols inspiráronse directamente no estilo Punk, e moitas veces na propia formación, de moitas bandas de punk e post-punk durante os seus primeiros dous anos e medio de existenza. The Clash, Siouxsie & The Banshees, The Adverts, Vic Godard of Subway Sect e Ari Up of The Slits figuran entre as bandas do “círculo interior” da primeira onda de punk.  Pauline Murray, da banda de punk de Durham, Penetration, viu comoaos Pistols actuaban en Northallerton por primeira vez en maio de 1976. Despois explicou a súa importancia:

​Non pasaría nada sen os Pistols. Era algo así coma “guau, creo nisto”. O que dicían era: ‘É moita merda. Vou facer o que fago e non me importa o que pense a xente. Esa foi a clave. A xente esquécese diso, mais foi a ideoloxía principal pra min: non nos importa o que penses: de todolos xeitos é unha merda. Esa foi a atitude que fixo mover á xente, á marxe da múseca

Sex Pistols – Holidays In The Sun (demo) 1977

Sex Pistols – Live In Stockholm, Sweden July 28th, 1977

10 Times Johnny Rotten Outclassed Interviewers

Entrevista Sex Pistols (escrita castelán)

THE GRUNDY SHOW.

Era o 1 de decembro de 1976, Queen programado pra ir ao programa “Today” de Bill Grundy ás 18:00, mais ise mesmo día Freddie Mercury sentiu unha dor de dentes tan forte que tivo que ir ao dentista. Coma substituto viria un novo grupo de mozos, chamado “Sex Pistols”, a súa presentación trocaria a historia da banda e, con ela, a presenza do punk na televisión.

Os mozos Sex Pistols tiñan pouca experiencia en entrevistas televisivas, aínda que xa eran coñecidos pola prensa mundial. Estes días ensaiaban pra a xira “Anarchy” e asinaran con EMI dous meses antes. Glen Matlock lembrou que case non ian facer esta entrevista. “Imos entrar nesa cousa “… Foi entón cando recibimos unha chamada de Malcolm McLaren dicindo: “Se non o fan, non teredes o seu salario durante unha semana.” de supeto, metémonos nesa limusina.

Steve Jones, Paul Cook, Glen Matlock e Johnny Rotten chegaron a tele e con iles, as mozas de “Bromley Contingent”. Bill Grundy comeza a presentación: “Podes ver que están tan peneques coma min. De feito, están limpos ”. Continuou: “Dinme conta de que este grupo recibiu 40 mil libras dunha compañía discográfica, ¿non parece isto oposto á súa preparada visión da vida da antimateria?”, Foi a primeira pergunta do director.

A partires de entón, todolas comentas antipáticas de Grundy atopáronse con aldraxes ou frases desafiantes. O zoupe final chegou cando o director tentou facerse o Don Xoan con Siouxsie Sioux, que estaba alí con outros amigos da banda. Jones acusouno de “vello porcalleiro, babeco e paspán”, nun momento no que a verba “foder” só se dixo dúas veces na historia da televisión británica.

O 1 de decembro de 1976, a banda e os membros do Bromley Contingent causaron un escándalo ao lanzar aldraxes nunha emisión de tarde do programa de televisión “Today” de Thames Television. Apareceron coma un substituto de derradeira hora dos seus compañeiros do selo EMI, Queen, recibindo alcohol mentres agardaban a aparecer. Durante a entrevista, perguntado por Grundy sobor o avance da compañía discográfica, Jones dixo: “Carallo, malgastámolo, non?” (“Xa o gastamos, non?”); Rotten empregou a verba “merda” e o anfitrión Bill Grundy, confesamente peneque, coqueteando descaradamente con Siouxsie Sioux: “Ficaremos máis tarde, non?” Isto provocou o seguinte intercambio entre Jones e o anfitrión:

Jones: “You dirty sod. You dirty old man.” (porcalleiro desgrazado. Vello verde).

Grundy: “Well keep going, chief, keep going. Go on, you’ve got another five seconds. Say something outrageous.” (Veña segue, jefe, segue. Imos. Tes outros cinco segundos. Di algo alporizante).

Jones: “You dirty bastard.” (Porcalleiro bastardo).

Grundy: “Go on, again.” (Veña, outra vez).

Jones: “You dirty fucker.” (Porcalleiro desgrazado).

Grundy: “What a clever boy!” (¡Qué rapaz máis listo!).

Jones: “What a fucking rotter!” (¡Qué puñeteiro rufián!).​

Aínda que o programa só se emitiu pra a rexión londiniense, o furor resultante encheu os xornais. O Daily Mirror utilizou o famoso titular de “The Filth and the Fury!” (“Dirt and Fury!”); Outros 102 xornais coma o Daily Express (“Fury at Filthy TV Chat”) e o Daily Telegraph (“4 letras de palabras Rock TV”) seguiron o exemplo. Thames Television despediu a Grundy, cuxa carreira profesional rematou alí, a pesares da súa posterior reincorporación.

A barafunda chegou aos titulares. Grundy foi suspendido durante dúas semanas despois do incidente e endexamáis volveu ao “prime time”; pouco despois, “Today” foi retirado da programación da canle local de Támeses.

Sex Pistols – Longhorn Texas – 1978 (Full Concert)

​

The Sex Pistols – Full Concert – 01/14/78

Winterland (San Francisco, California)

The Sex Pistols foi unha emblemática e influente banda de punk rock activa durante a primeira onda do punk británico. Durante a súa fugaz existencia, dende 1975 ata 1978 na que emitiron tan só catro sinxelos e un álbum, converteuse na espiña dorsal do xénero en Inglaterra e a súa existenza motivou a formación de centos doutros grupos. Os Pistols son considerados frecuentemente coma os comezadores do movemento punk no Reino Unido e os creadores da primeira fenda xeracional co rock and roll. A banda estivo formada por John Lydon (Johnny Rotten) na voz, Steve Jones na guitarra, Paul Cook na batería e Glen Matlock no baixo (logo substituído por Sid Vicious).

Sex Pistols emerxeu coma resposta ó rock progresivo dos anos 70, considerado por un anaco da xuventude inglesa coma comercial e excesivamente laborado. A banda viuse implicada en numerosas controversias durante a súa carreira, feito que fomentou a súa popularidade mais eclipsou a súa música. De feito, os seus concertos e xiras remataban con violentos disturbios e o seu sinxelo “God Save the Queen” de 1977 foi calificado coma un ataque á Coroa e ó nacionalismo británico.

Rotten deixou o grupo en 1978 logo dunha desastrosa xira polos Estados Unidos. Os tres membros restantes continuaron brevemente con Edward Tudor-Pole e Ronnie Biggs como vocalistas mais separáronse en 1979. O grupo volveu a xuntarse en 1996 (xa sen o finado Sid Vicious) pra “Filthy Lucre Tour” (en galego “xira da ganancia noxenta”) e xuntaronse novamente en 2002 e 2003. O 24 de febreiro de 2006 os Sex Pistols foron oficialmente engadidos no Salón da Fama do Rock mais rexeitaron o convite á cerimonia e aldraxarón o museo.

Edward Tudor-Pole

Ronnie Biggs

Cortesía de https://condenadofanzine.com/

The Sex Pistols – Anarchy In The U.K

Anarchy In UK
Agora!
jajajajaja

Son O Anticristo,
Son un anarquista.
Non sei o que quero mais

si coma conseguilo
Quero rachar aos peóns
por que quero ser anarquía?
non ao corpo do can

Anarquía pra o Reino Unido
chegará algún día
e quizais eu causo o intre
Mal, detén o tráfico.
o teu soño do futuro é un
proxecto comercial
porque quero ser Anarquía!!!
en Londres

hai moitas formas de facelo
consegue o que queiras
eu o uso

o mellor, eu uso o
descansar.
Eu uso o inimigo.
Eu uso a Anarquía porque
¡Quero ser Anarquía!
é o único xeito de selo.

É este o M.P.L.A?
Ou é a U.D.A?
Ou é isto I.R.A?
Pensei que este era o Reino
Unido
ou simplemente outro país!!!
outro contrato de alugueiro do
parlamento

Quero ser Anarquía
e quero ser Anarquía, oh que
Nome
e quero ser anarquista
Estou peneque e destrúo!

O núcleo co que comezou The Sex Pistols xurdiu a partires da banda The Strands, formada en 1972 con Steve Jones coma vocalista, Paul Cook na batería e Wally Nightingale na guitarra. Durante 1973, os tres pasaban moito tempo en Kings Road, na zoa de Chelsea, Londres. Un local que visitaban decote era a tenda de roupa “Let It Rock” (logo coñecida coma SEX), cuxos donos eran Malcom McLaren e Vivienne Westwood. Durante eses anos, o trío actuaba con diversos nomes e tocaba un rock elemental con moita influenza dos New York Dolls. Pouco despois, Steve e Paul acudiron a McLaren pra que lles recomendase un baixista, ante o cal Malcolm no dubidou en presentarlles o seu empregado Glenn Matlock. Ó pouco tempo, ensaiaban Steve, Paul, Wally e Glenn. En varias oportunidades Steve e Paul pedíronlle a Malcom que fixese as veces de axente máis il insistiu en que xamais o faría mentres Wally Nightingale permanecese no grupo.

Malcolm McClaren e a súa dona Vivienne Westwood.  

Sex Pistols biografia en castelán.

De esquerda a dereita

Paul Cook (batería), Glen Matlock (baixo), Johny Rotten (voz) e Steve Jones (guitarra). 

En 1975, McLaren abandonou Inglaterra e viaxou ós Estados Unidos, onde fixo o traballo de axente dos New York Dolls durante dúas semanas antes de que estes se separasen. Durante a súa estadía no país viu a The Ramones ao vivo mais o que máis lle impactou foi Richard Hell (nese momento baixista e vocalista de Television), pola súa roupa esnaquizada e o pelo curto e revolto. McLaren atopou na súa imaxe caótica e desaliñada exactamente o que estivera buscando e suxeriulle a Richard que viaxase con il de volta a Inglaterra pra formar unha banda alí, mais il non aceptou a súa oferta. Ó separase os New York Dolls Malcom volveu a repetir unha oferta similar, esta vez ó guitarrista Sylvain Sylvain. Basicamente na conversa díxolle que “coñecía uns rapaces que rondaban pola súa tenda e estarían moi interesados en formar unha banda con il”. Unha vez máis, a súa oferta foi rexeitada. McLaren volveu entón a Inglaterra levando consigo a guitarra de Sylvain (a famosa Gibson co debuxo dunha rapaza seminúa) e cunha idea. Á súa volta aseguroulles a Paul, Steve e Glenn que sería o seu representante se se desfacían dunha vez por todas de Wally, e así o fixeron. O grupo trocou entón o seu nome a The Swankers.

Wally Nightingale

(The Swankers, pre-The Sex Pistols, 1972 – 1975)

Cortesía de You Tube.

A chegada de Johnny Rotten

Pouco despois, Malcom McLaren trocou o nome da súa tenda de roupa de “Let it Rock” a “SEX” e comezou a engadir novos deseños nuns anacos baseados na imaxe de Richard Hell pero máis aínda usando estilos revolucionarios e orixinais ideados pola súa esposa Vivienne, que engadian o coiro e os accesorios sadomasoquistas á súa colección. Durante eses anos, John Lydon, que logo coñeceriase coma Johnny Rotten, adoitaba rondar por Kings Road co seu amigo Sid Vicious, usando o pelo tinguido de verde e unha camisola de Pink Floyd sobor a cal escribira as verbas “I Hate” (en galego “eu odio”). Crendo que a súa imaxe e a súa atitude eran as axeitadas pra a banda, McLaren, Jones e Cook achegaronse a Johnny e ofrecéronlle ser vocalista do seu novo grupo. Máis tarde voltaron á tenda SEX e pedíronlle que cantase xunto á jukebox e Johnny cantou a canción “I’m Eighteen” de Alice Cooper co estilo arrogante e psicótico que sempre o caracterizou. Porén, anos despois no documental Blood on the turntable da BBC, McLaren contou unha versión un pouco diferente. Segundo a súa versión foi Vivienne Westwood a que lle dixo que “debía conseguir aquel rapaz, John, que rondaba pola tenda” e unha vez recrutado Johnny Rotten díxolle que se errara de persoa xa que ila se refería ó outro John, o amigo de Rotten. Aquel outro John ó que se refería era John Simon Ritchie, mellor coñecido coma Sid Vicious. Segundo esta teoría Sid sempre estivo na mente de Vivienne pra ser un anaco da banda e só foi esta confusión o que atrasou o feito de que se unise.

Cortesía de https://www.nacionrock.com/ 

Johny Rotten.

Pouco despois, a banda trocou o seu nome a Sex Pistols e comezaron a buscar outro guitarrista pra que se sumase a Steve. Tal era a influenza dos New York Dolls neles que publicaron unha nova no fanzine Melody Maker que dicía “Queremos atopar guitarrista non maior de 20 anos, que non se vexa pior que Johnny Thunders“. No obstante, non conseguiron ningún guitarrista que os satisfixese e continuaron tocando coma un cuarteto.

EMI e a polémica

A fama dos Sex Pistols medrou en 1976. Nun show mítico ante 42 persoas no Lesser Free Trade Hall en Manchester (Inglaterra) atopábanse entre o público futuros membros de Buzzcocks, Anthony H. Wilson (fundador de Factory Records, primeiro selo rave), Bernard Sumner, Ian Curtis e Peter Hook (formarían Joy Division), Adam Ant, Morrissey (formaría The Smiths), e Mick Hucknall (formaría Simply Red).

En outubro dese ano, a editora EMI contratounos por 40.000 libras, a cifra máis alta pagada ata entón a un grupo descoñecido. O primeiro sinxelo do grupo, “Anarchy in the UK”, entrou nas listas de éxitos, mais o grupo foi expulsado da discográfica pola polémica creada tras facer declaracións provocativas en linguaxe obscena durante o programa de televisión de Bill Grundy, o que aumentou moito a súa sona polo exceso de atención dos xornais nunha sociedade doada de ofender.

A&M e “God Save the Queen”

Escoita o tirón: https://youtu.be/cDBRaqeVmJk (A Punk Prayer de Ronald Biggs) Virgin Records 45 rpm, lanzado o 30 de xuño de 1978. Pasei 10 semanas nos 75 mellores sinxelos do Reino Unido e acadou o # 7 o 8 de xullo de 1978 Deus garde as pistolas sexuais, son unha chea de tipos saudablesCun pago de 50.000 libras o grupo fichou por A&M Records; asinaron o contrato nun estaribel instalado fronte a Buckingham Palace, xa que o seu novo tema se chamaba “God Save the Queen” (“Deus salve á raíña”). Ante as protestas, posto que a canción inxuriaba a monarquía británica, foron despedidos e indemnizados outra vez.

Sex Pistols – God Save The Queen

Deus salve a raíña,
ao seu réxime fascista
isto, converteute nun
subnormal

unha bomba de hidróxeno

en potencia!!!
Deus salve a raíña

non é un ser humano
non hai futuro na fantasia
de Inglaterra

que non che digan que queres
que non che digan que necesitas
non hai futuro
sen futuro
sen futuro pra ti
Deus salve a raíña

o dicimos en serio home
amamos á nosa raíña que
Deus salva
Deus salve a raíña

porque os turistas son cartos
e a nosa figura decorativa non
é o seu aspecto
oh Deus garde a historia
Deus garde o teu tolo desfile
oh Deus teña piedade
todolos crimes paganse
e cando non hai futuro
Coma pode haber pecado?
somos as flores na
papeleira

somos o veleno na túa
maquinaria human
somos o futuro, o teu futuro
Deus salve a raíña
o dicimos en serio home
non hai futuro no fantasear
de Inglaterra

sen futuro pra ti
sen futuro pra min
sen futuro, sen futuro pra ti

Un dato curioso é que ese ano o posto número 1 da clasificación ficou baleiro, xa que ningunha radio quería poñer o tema por medo ás protestas da xente. Ademáis o disco non podía ser editado por boicot e protestas dos fabricantes de discos que se negaban a tomar parte en “semellante signo de decadencia da sociedade”.

A chegada de Sid Vicious

Glen Matlock foi botado dos Sex Pistols e substituído por Sid Vicious, antigo amigo de Johnny Rotten, fan da banda e, con anterioridade, batería de Siouxsie & the Banshees e The Flowers of Romance.

Sid Vicious e Nancy Spungen.

Virgin Records e a censura

Xa era 1977 e a Virgin Records contratounos pra lanzar definitivamente “God Save the Queen”. Durante os seguintes meses o grupo foi nova polos seus abondantes altercados.

“Pretty Vacant”, o terceiro sinxelo, foi número seis nas listas.

O Anarchy Tour foi programado coa participación de The Damned, The Clash e The Heartbreakers (con Johnny Thunders, ex-New York Dolls). Debido ás censuras e ó medo á represón, case tódolos clubes lles prohibiron tocar, realizándose aproximadamente 6 concertos dos 30 programados orixinalmente.

Sex Pistols – No Fun – Live at Winter Gardens (S.P.O.T.S Tour)

Nancy Spungen.

Durante a súa primeira xira europea, os Sex Pistols tiveron que troca-lo nome a miúdo pra  evitar a violencia que se producía ó seu paso (escolleron como nome The SPOTS, acrónimo de Sex Pistols On Tour Secretly). Filmacións en Suíza desta xira pódense ver no sitio web Youtube.

Sex Pistols- Winter Gardens, Penzance 1-9-77

Outra gran fonte de polémica foi que ó atoparse coa prohibición de tocar en chan británico decidiran tocar na auga. O feito foi programado na semana do Jubilee (xubileo) da raíña, e os Pistols alugaron un bote e tocaron en vivo seguindo a festa polo río Támese.

Sex Pistols – Live on Boat Trip Queens Jubilee 1977

Never Mind the Bollocks

A remates de 1977 apareceu “Holidays in the sun”, que chegou ó número oito, e o decisivo LP Never Mind the Bollocks, Here’s the Sex Pistols (Impórtanos un collón, eiquí están os Sex Pistols). A pesares de que Sid Vicious chegou a tocar no disco, posteriores regravacións por Steve Jones fan imposibel distingui-lo que sexa que tocase Sid. O disco foi censurado e as autoridades obrigaron a tacha-la palabra “bollocks” (“collóns”) da portada. Accións legais foron emprendidas en contra dos Sex Pistols polo uso ofensivo desta palabra mais os Pistols saíron vitoriosos. A pesares de todo, acadou o número dous das listas.

Cortesía de https://peel.fandom.com/

A xira polos Estados Unidos e a separación

A continuación comezaron unha xira polos Estados Unidos, aínda que endexamáis  tocaron no CBGB e especializáronse máis ben en WbzK_FALm98clubs de xente que puidese verse máis ofendida polo seu contido. Esta xira desembocou na separación do grupo nunha derradeira data en San Francisco, California. Johnny Rotten rematou o show dicíndolle ó publico:

Sabedes o que se sinte cando os enganan?

The Sex Pistols – Full Concert – 01/14/78

Winterland (San Francisco, California)

Johnny Rotten foise do grupo e máis tarde foi visto no CBGB cunha camisola que iles vendían e dicía “Eu sobrevivín ó Tour dos Sex Pistols” baixo o cal escribiu, con rotulador, “mais o grupo non”.

Sex Pistols – Live In The USA (documentary)

The Sex Pistols’ US Tour- a mini-musical-documentary

McLaren decidiu que non necesitaba a Rotten pra seguir co grupo e posteriormente editáronse “No one is innocent/Mi way” (1978), “Something else/Friggin in the riggin”, “Silly thing/Who killed Bambi”, “C’mon everybody”, “The great rock and roll swindle/Rock around the clock” (1979) e “(I’m not your) Stepping stone” (1980), así como o dobre álbum The great rock and roll swindle, que corresponde á banda sonora da película do mesmo título que se rodou sobor iles. Sucedéronse álbums de recompilación coma “Some product” (1979), “Flogging a dead horse” (1979) e “The great rock and roll swindle”, máis un LP co traballo individual de Sid Vicious.

Sex Pistols Something Else

THE SEX PISTOLS – SILLY THING – WHO KILLED BAMBI

Sid Vicious- C’mon everybody

the sex pistols-rock around the clock

A comezos de agosto, “Sweets for my Sweet” de The Searchers subiu o cumio da lista de singles do Reino Unido, onde ficou dúas semans antes de ser destituído por Billy J. Kramer e The Dakotas. Ao mesmo tempo que esta banda de Merseybeat acadou o éxito, na capital do imperio había un feixe de homes que tamén aspiraban a resolver o seu futuro grazas á execución dun ambicioso plan que consistía en asaltar o tren Glasgow-Londres pra roubar o cartos que levaba.

O plan era parar o tren de correo de Glasgow a Londres no remoto Buckinghamshire a media noite, irromper, conducir a locomotora e o coche de cartos ata unha ponte e despois roubar a carga de billetes usados ​​que se dirixían á capital.

Ronnie Biggs

Cortesía de https://condenadofanzine.com/

Este roubo foi unha empresa conxunta na que participaron dúas bandas criminais con sede no sul de Londres. A organización criminal utilizou aos 16 homes que participaron nesta empresa criminal de forma diferente. Algúns eran os encargados de obter vehículos, outros encargábanse de buscar onde agocharse, outros vían os horarios do tren … mais fallaba unha persoa pra conducir o tren xa que o condutor ía ser reducido durante o asalto.

Traballando dende unha granxa alugada e baseado na información proporcionada polos mafiosos, o traballo produciuse ás 3:30 a.m. do 8 de agosto de 1963. Un dos homes manipulou un sinal pra deter o tren, máis tarde algúns ladróns facéndose pasar por ferrrovias, adiantouse a equipa de correo, reducindo o condutor do tren que foi levado a unha ponte, na que un un camión agardaba pra transportar o diñeiro roubado. Os ladróns formaron unha cadea humana pra levar as 120 bolsas de cartos ao camión. O traballo rematou en 40 minutos. O botín foi enorme: 2,6 millóns de libras esterlinas (3,8 millóns de dólares).

Outra das curiosidades do asalto ao tren de Glasgow é que o 8 de agosto foi o cumpreanos de Ronnie Biggs. Nada mellor pra celebrar un día tan importante que ter un peto cheo despois dun roubo. Non obstante, a figura de Biggs non tivo gran importancia no roubo e o seu papel foi menor. Il foi o encargado de atopar a figura do condutor do tren, aínda que finalmente o seu amigo non foi capaz de arrincar a locomotora polo que os gángsteres tiveron que revivir o condutor orixinal pra coller o tren ata a ponte onde ía ser roubado. A pesares da súa participación limitada, Biggs foi o máis famoso dos 16 participantes no chamado Heist of the Century.

A pesares do esforzadas que foron as fases de planificación e execución do roubo, a banda de Reynolds non era tan experta en borrar as pegadas do crime, polo que a policía as seguiu rapidamente. O plan dos atracadores era prender lume á granxa onde estiveran, dentro da cal estaría todo o material que empregaran. Non obstante, a investigación de Scotland Yard significou que nun só día The Old Bill (outra das denominacións da policía do Reino Unido) chamaba á porta da tobeira  da banda.

Os criminais decidiron fuxir e o encargado de eliminar as probas enganou a Reynolds. Colleu o diñeiro e fuxiu con il sen prender lume á granxa, facilitando á policía a recollida das pegadas dos implicados no roubo do tren de Glasgow. Seguiron o rastro e remataron atrapando aos 16 ladróns así coma recuperando unha pequena parte do botín. Non obstante, Biggs agochara o seu anaco do botín: 147.000 libras esterlinas.

FUGA DA CADEA.

Do mesmo xeito que co botín, a cobertura da prensa foi maior do agardado polos ladróns. Os seus nomes foron impresos en xornais de todolo mundo. Aínda que Biggs desempeñou un pequeno papel, foi condenado a 30 anos na cadea de Wandsworth en Londres. En 1965, despois de só un ano e medio na cadea, Biggs e outros seis reclusos empregaron unha corda feita de roupa pra subir a unha parede e chimpar a un camión en espera. Mentres Biggs fuxía ao campo, a forza policial británica lanzou unha enorme caza de homes en todolo Reino Unido. Máis fallaba Biggs. Chegou a París, onde foi operado de cirurxía estética. Cunha identidade falsa e unha faciana alterada, baixo o nome de Terrence Furminger subiu a un voo a Australia.

En Melbourne atopou á súa muller e aos seus dous fillos pra comezar unha vida queda durante uns anos, mais ao ser arrestados os demais fuxidos, Biggs converteuse no único membro que fuxiu da xustiza. Iso converteuno nun dos homes máis buscados do mundo. Cando as pistas levaron á policía a Australia, Biggs soubo que tiña que fuxir de novo.

Orde internacional de búsqueda de Interpol.

Cortesía de https://condenadofanzine.com/

Despediuse da súa familia e tomou un voo a Sudamérica, primeiro aterrou en Bolivia e despois pasou tempo en Arxentina e Venezuela. Neste ponto, con todo, o seu botín case desaparecera, polo que volveu a unha vida honesta coma traballador da construción. Tivo coidado de non incumprir a lei por medo á extradición a Inglaterra, onde o esperaba unha cela de máxima seguridade. Despois dunha década do gran roubo e a súa fuxida da prisión, Biggs desapareceu dos ollos do público … por un tempo.En 1974, o London Daily Express ofreceu a Biggs 50.000 libras esterlinas por unha entrevista exclusiva, que non era máis que unha artimaña da policía británica pra descubrir o seu paradoiro que non era outro que Río de Xaneiro, Brasil. A nova da súa captura foi nova mentres os funcionarios de Scotland Yard daban unha palmada nas costas por un traballo ben feito. Non obstante, Biggs tiña un as na manga que impedía a súa extradición a Gran Bretaña. A amante de Biggs estaba embarazada e, segundo a lei brasileira, non podería ser deportado se fose a única fonte de ingresos da súa familia. E así Ronnie Biggs ficou en Río.

The Great Rock’n’Roll Swindle.

Mentres o bo de Ronnie Biggs gañaba a súa vida en Río de Xaneiro coma atracción turística, xa que debido ao seu estado non podía acceder legalmente a ningún traballo, cobrando aos turistas 60 dólares pra gozar da experiencia de Ronnie Biggs na súa casa; chegou a chegada do punk no Reino Unido. Un movemento que contaba cunha banda líder na axitación mediática, os Sex Pistols, cuxos fios eran manexadas por un intelixente propagandista que se chamaba Malcolm McLaren. Non obstante, despois da xira estadounidense de 1978, a banda falecera tras a marcha de Johnny Rotten e o falecemento de Sid Vicious por sobredose.

En febreiro de 1978, o guitarrista Steve Jones e o batería Paul Cook xunto co axente da banda partiron nunha viaxe a Brasil. Esta vez non foi pra gozar dunhas vacacións ao sol senón pra coñecer ao mítico atracador de bancos Ronnie Biggs. O propio criminal, nunha entrevista con Record Mirror, comentou coma foi o contacto. “Os Pistols chamáronme por teléfono e dixeron que lles gustaría visitarme. Non se dixo nada dun disco. Escoitara “God Save The Queen” uns meses antes cando un amigo meu inglés tocouno. Non escoitei correctamente a letra, mais pensei que tiña un bo som. En fin … Dixen que me encantaría que me viran. Paul e Steve eran londinienses coma min e levámonos moi ben. Os dous son rapaces sans. ”

McLaren tiña ganas de seguir vivindo do ganso que puxo os ovos de ouro e propuxo un xeito de resucitar os Pistols. Foi un paso máis. Non só quixo reformar os Sex Pistols con Biggs coma vocalista, tamén quixo incorporar a outro membro controvertido: Martin Bormann, que ademais de moitas outras cousas nas filas do partido nazi tamén era o segredario privado de Adolf Hitler e foi considerado a súa man dereita. Aínda que houbo un pequeno obstáculo pra a súa incorporación á banda: morrera oficialmente en maio de 1945 fuxindo do exército soviético.

Os rumores indicaban que Bormann empregara a rede ODESSA pra fuxir a Sudamérica, residindo en varios países coma Brasil, Paraguai e Arxentina, onde supostamente faleceu nos anos 70 a pesares de que o goberno alemán sempre defendeu a súa morte en 1945, aínda que foi xulgado in absentia durante os coñecidos xuízos de Nuremberg. Mais pra McLaren nada é imposibel. Pra a película, contratou a un actor pra darlle vida, James Jeter, pra crear un pouco de alboroto con Jones e Cook fotografándose cun renomeado nazi mentres erguian as mans pra chamar un taxi. Amáis, a súa imaxe tamén se atopou na portada do sinxelo coma o “novo” baixista da banda.

Martin Bormann.

Cortesía de https://www.lasegundaguerra.com/ 

Do encontro entre Pistols e Biggs xurdiu a idea de facer un disco xuntos. “Dixen que pensaba que sería divertido cantar no disco e estiveron de acordo. A única canción que fixera antes fora nos pubs, máis sempre me botaron porque non era bo “, admitiu Biggs na súa entrevista promocional pra os medios británicos. No seu propio libro, Odd Man Out: The Last Straw, comenta como foi o proceso.

“Despois dunhas copas, McLaren convidoume a” unirme á diversión “coa banda, describindo o que tiña en mente. Estiveron filmando as súas trapalladas durante a súa viaxe aos Estados Unidos e o plan de McLaren era converter as imaxes nunha película, que posteriormente foi estreada co título The Great Rock’n’Roll Swindle. Se participaba na película, dixo McLaren, pagaríame unha taxa de 2.000 dólares e se cantase nun disco con iles, ingresarían outros 1.000 dólares. Aponteille a McLaren que, aínda que proviña dunha familia con talento, non era un bo cantante. “Tanto mellor”, declarou. “Iso é o punk!”

Sex Pistols whit Ronnie Biggs – Belsen was a Gas

“Despois de escoitar a “Never Mind The Bollocks, Here’s The Sex Pistols”, sentín que podía escribir algo dun xeito similar e suxeríallo a McLaren. Escribín un artigo que chamei ‘A Punk Prayer’ e gravouno con Steve Jones e Paul Cook nun estudo en Río. Máis tarde lanzouse o 30 de xuño de 1978 coma o quinto single de Sex Pistols baixo o título “Ninguén é inocente” e vendeu máis de sete millóns de copias en todolo mundo, acadando o número 6 no Reino Unido. O que pasou cos dereitos de autor que tiña que recibir é algo do que me gustaría moito falar co señor McLaren, mais por desgraza o Grim Reaper – A Parca- chegou a il antes ca min. ”

Ronald Biggs / Sex Pistols – No One is Innocent 45 rpm 1978

As escritas de “Ninguén é inocente” son bastante controvertidas. Biggs explicou que “pode ​​ou non ter mal gusto, depende de como o olles. Na vida hai moitas cousas de mal gusto “. “A mensaxe da canción é moi sinxela: se Deus vai salvar á raíña, tamén debería salvar a Mira Hindley -asasina en serie-, Martin Bormann ou Ian Brady -o marido de Hindley-. Ten que salvar a todos ou a ninguén porque ninguén, absolutamente ninguén, é inocente “.

Artigo cortesía de https://condenadofanzine.com/

Autor: Charlie Condenado (pra a súa publicación en Empuje.net, algúns anacos do artigo de Charlie Condenado non foron usados pola lonxitude da escrita e outros por falar da vida de Ronnie Biggs post-anos Sex Pistols)

Podes ler o artigo enteiro de Charlie Condenado na seguinte ligazón:

Del robo del siglo a cantante de Sex Pistols

The Great Rock ‘n’ Roll Swindle (UK VERSION)

Sid Vicious – Sid Sings (1979) Side 1 /vinyl LP/

Side 1:

00:00​ – – – A1 — Born To Lose (Johnny Thunders)

03:09​ – – – A2 — I Wanna Be Your Dog (R.Asheton/I.Pop)

06:25​ – – – A3 — Take A Chance On Me (W.Lure/J.Nolan)

09:16​ – – – A4 — Stepping Stone (T.Boyce/B.Hart)

11:42​ – – – A5 — My Way (J.Revaux/C.Francois/P.Anka)

15:27​ – – – End Side 1

Sid Vicious – vocals; bass on “Born to Lose”

Paul Cook – drums on “Born to Lose”

Steve Jones – guitar, backing vocals on “Born to Lose”

Arthur Kane – bass

Steve Dior – guitar

Jerry Nolan – drums

Claude Engel – guitar on “My Way”

Sauveur Mallia – bass on “My Way”

Pierre-Alain Dahan – drums on “My Way”

All songs recorded live at Max’s Kansas City, New York, September 28th/29th/30th 1978 except:

A1: Ivanhoes Club, Huddersfield, UK, December 25th 1977 (last Pistols gig in the U.K.)

and A5: studio version of “My Way” recorded at Studio de la Grande Armée, Paris, April 10, 1978 *)

= B5 – Copyright Control. The writing credits for this song have since been amended to Dee Dee Ramone/Richard Hell.

Sid Vicious – Sid Sings (1979) Side 2 /vinyl LP/

Side 2:

00:00​ – – – B1 — Belsen (S.Jones/P.Cook/J.Rotten/S.Vicious)

02:15​ – – – B2 — Something Else (S.Sheeley/E.Cochran)

04:21​ – – – B3 — Chatterbox (Johnny Thunders)

06:12​ – – – B4 — Search And Destroy (I.Pop/J.Williamson)

09:20​ – – – B5 — Chinese Rocks (D.D.Ramone/R.Hell/J.Thunders/J.Nolan)*

12:02​ – – – B6 — I Killed The Cat (Revaux/Francois/Anka) (shorter live version Of “My Way”)

13:00​ – – – End Side 2

Sid Vicious – vocals; bass on “Born to Lose”

Paul Cook – drums on “Born to Lose”

Steve Jones – guitar, backing vocals on “Born to Lose”

Arthur Kane – bass

Steve Dior – guitar

Jerry Nolan – drums

Claude Engel – guitar on “My Way”

Sauveur Mallia – bass on “My Way”

Pierre-Alain Dahan – drums on “My Way”

All songs recorded live at Max’s Kansas City, New York, September 28th/29th/30th 1978 except:

A1: Ivanhoes Club, Huddersfield, UK, December 25th 1977 (last Pistols gig in the U.K.)

and A5: studio version of “My Way” recorded at Studio de la Grande Armée, Paris, April 10, 1978 *)

= B5 – Copyright Control. The writing credits for this song have since been amended to Dee Dee Ramone/Richard Hell.

Sid Vicious & Friends

Sid Vicious & Friends featuring Glen Matlock, Rat Scabies and Steve New.

1. C’Mon Everybody 0:00

​ 2. (I’m Not Your) Stepping Stone 2:30

​ 3. No Lip 5:38

​ 4. I Wanna Be Your Dog 8:47

​ 5. Belson 14:18

​ 6. Chatterbox 17:07

​ 7. Tight Pants 20:14

​ 8. My Way 24:18

​ 9. Search And Destroy 28:41

​ 10. My Way (Alternative Version) 31:41

​ Bonus

11. Pretty Vacant 34:35

​ 12. Submission 37:33

​ 13. Anarchy In The UK 42:00

Cortesía de https://www.morrisonhotelgallery.com/

Mick Jones (The Clash), Nancy Spungen e Sid Vicious.

Max Kansas City (Nova Iorque) 7 de setembro de 1978

Discografía

Álbums de estudo

Outros álbums

• The Great Rock ‘n’ Roll Swindle – 1978 Banda sonora da película; póstumo
• Filthy Lucre Live – 1996 Rexistro en vivo da xira de regreso
• Kiss this – 1992 Recompilación
• The Filth and the Fury – 2000 Banda sonora da película
• Jubilee – 2002
• Boxset – 2002
• Spunk Remastered – 2006

Sinxelos

• “Anarchy in the UK/I Wanna Be Me” – 26 de novembro de 1976
• “God Save The Queen/Did You No Wrong” – 27 de maio de 1977
• “Pretty Vacant/No Fun” – 2 de xullo de 1977
• “Holidays in the Sun/Satellite” – 15 de outubro de 1977
• “No Feelings” – 12 de decembro de 1977

Filmografía

• The Great Rock’n’Roll Swindle – Julien Temple, 1979. (A versión da historia de McLaren)
• Sid and Nancy – Alex Cox, 1986.
• The Filth and the Fury – Julien Temple, 2000. (Documental; a versión da historia dos Pistols)

SEX PISTOLS DOCUMENTAL (idioma castelán)

The Year Of Punk Documentary London Weekend Television 01/01/78

The Year Of Punk Janet Street Porter revisa The Year Of Punk, un documental emitido en LWT o 01/01/78 que inclúe primeiras imaxes clásicas de Sex Pistols, The Clash, Siouxsie e outros.

(Idioma Inglés)

Never Mind The Baubles – Christmas ’77 with The Sex Pistols

“Ollando ao Nadal de 1977″cun retrato irreverente da época, con imaxes non olladas de The Sex Pistols. O director Julien Temple presenta unha visión única da tradición e transgresión do Nadal. Con entrevistas e arquivo dos anos 70, enmarcando o último Reino Unido de The Sex Pistols.

Sex Pistols – Nationwide 1980 – Swindle Release

The Sex Pistols, aparece en “Nationwide” na noite de estrea do Great Rock n Roll Swindle, o 15 de maio de 1980. TDK EHG E180, gravado en SP, arquivo de cinta # 1423

(Idioma Inglés)

The Great Rock ‘n’ Roll Swindle filming locations. London. 2016

SID VICIOUS.

Sid Vicious on EAUGTV — TODO UN EPISODIO DUNHA HORA.

Este é o episodio completo dunha hora de: Sid Vicious, Nancy Spungen, Stiv Bators (de The Dead Boys) e Cynthia (de The B Girls) que aparecen no programa de TV Underground de Efrom Allen. Dúas semanas despois, Nancy foi asasinada no hotel Chelsea e Sid foi arrestado polo asasinato. Despois de desintoxicarse no cárcere, Sid foi posto en liberdade dúas semans máis tarde e cedo morreu de supeto cando inxectouse a súa dose de heroiña “habitual”. Varios meses despois Stiv foi atropelado por un coche en Londres e morreu ao día seguinte. R.I.P a todos, meus amigos. Mostrado orixinalmente na canle de acceso público de Manhattan Cable nos anos setenta.

(Idioma Inglés)

Cortesía de https://www.codigonuevo.com/

Sid Vicious: O Final 24 (DOCUMENTAL ENTEIRO ) A Historia de sus 24 Horas finais.

A icona do punk, o presunto asasino e adicto á heroíña Sid Vicious remata de saír da prisión de Rikers, en Nova Iorke. Despois dunha noite celebrando a súa liberdade con amigos e familiares, esperta de súpeto. Enfiado á autodestrución, Sid inxire unha morea de heroíña no seu corpo recentemente ceive de drogas. Sid é atopado morto á mañá seguinte. Final 24 afonda no seu pasado pra descubrir a serie de acontecementos que levaron á morte de Sid Vicious e revela por primeira vez unha revelación impactante que arroxa nova lus no seu derradeiro día.

Sid Vicious – My Way (from Great Rock n Roll Swindle)

Sid! – Sid Vicious.

Cortesía de http://sidsemetedroga.blogspot.com/  

Sid play the bass

De esquerda a dereita:

Courtney Love (tempos pre-Hole en Londres) , Gary Oldman e Chloe Webb.

Sid & Nancy (1986) ORIGINAL TRAILER

Who Killed Nancy.

MONOGRÁFICO EMPUJE.NET: THE SEX PISTOLS POR RUBÉM NOVO.