Rubén NovoMILES DAVIS
In A Silent Way (1969)
Iste é o primeiro disco de MD que inclúe instrumentos eléctricos, e probablemente o primeiro do jazz rock da historia. En todo caso, a minha maneira de ollar, é un disco de transición, pois aínda era unha múseca embrionária do que veu despois.
O persoal é un barrabasada: Herbie Hancock, Chick Corea, Wayne Shorter, Dave Holland, Josef Zawinul, John McLaughlin e Tony Williams… insuperábel.
Aínda que é unha gravación histórica, se alguén sente receo polo jazz —polo abstracto que poida resultar—, iste é o elepé perfecto pra asomarse ao xénero. É unha música bela, amábel e discreta que calquera amante da múseca agradecerá.
Pepe Chas.
verdadeiramente, Miles xa utilizara instrumentos eléctricos en Filles De Killimanjaro (piano eléctrico e baixo eléctrico) e en Miles In The Sky (piano eléctrico e a guitarra eléctrica de George Benson que colaboura nun tema). Ámbolos discos do 68, sendo uns días previo o último se nos/nos encarreiramos pola data da primeira sesión que foi en maio. Aínda que o Miles in the Sky é máis de transición e o “Filles” soa moito máis compreto, ámbolos conforman, verdadeiramente, o comezo do Jazz Rock, por moito que xa o aínda previo Nefertiti, a pesares de ser acústico e Hard Bop, apontase algunhas cousas do ambente que atopariamos logo neste In a Silent Way. Eu non creo que sexa, nin moito menos, un disco de transición, xa non polo estandarte que é coma disco, senón porque, verdadeiramente , é un concepto destinto ao que viría logo e ao cal endexamais voltaría… cantidade de espazo, atmosférico e hipnótico e con isa especie de impresionismo mais coma se fose en branco e negro ou a só tres cores. E todo faio sen facer nada de ruído…In a Silent Way.
O uso do piano eléctrico en discos anteriores, coma os que nomeas, estaba presente porque nas xeiras doadamente chegaba a máis sitios, dada a portabilidade que suponhía. Era lóxico que logo o metese nos discos. Doutra banda, a guitarra eléctrica de George Benson era propiamente unha semi acústica, algo moi normal no jazz dende os 50. A todo isto, eu, máis que comezo, chamaríao un achegamento a instrumentos eléctricos por cuestións prácticas. O que verdadeiramente motivou que Miles se metese na fondura no asunto foi que quixese saíres dos clubes pra entrar nas grandes salas, que era onde se sacaba cartos; non podía aturar que bandas que il consideraba “analfabetos musicais” puidesen forrarse e ter máis fama que il. Normalmente ponhíano de teloneiro (algo que o desquiciaba) porque os xipis non se decataban de nada. A quen o introduciu no rock foi o seu entón cónxuxe Betty Davis, que lle amousou a múseca de Jimi Hendrix, Sly and the Family Stone e James Brown. Creo que “In a silent way” é un disco de transición porque non quixo “alarmar” aos puristas do jazz con espallalos que chegaron logo. Por iso é un disco pausado e sen estridencias. Dave Holland estaba especialmente descontento con ter que usar un baixo con trastes, pero tivo que acatar as normas do xefe, que o impuxo porque era un instrumento que esteticamente atraía ás masas, non por outra cousa.
Pepe Chas unha (entre outras) das grandes achegas de Betty Davis á múseca.Creo que a súa relación con Hendrix foi máis aló de iso e mágoa desa colaboura que Miles tinha pensada co guitarrista e non chegou a tempo. Verdadeiramente en “Filles” está tamén o baixo eléctrico de Ron Carter e tanto neste coma no “In the Sky” hai cousas que soan a Jazz Rock. Creo que o que verdadeiramente ocorre con “In a Silent Way” sobor iles é un pouco/pouco o que lle pasa ao Kind Of Blue sobor o anterior “Milestones” (outro estandarte tamén). Aínda que en Milestones xa hai jazz modal, o Kind of Blue é unha obra compreta adicada a iso. Suponho que ao “In a Silent Way” sucédelle o mesmo.
Frank Astro Frank Astro Miles e Hendrix eran moi amigos (conhecéronse nun salón de peiteado)… saían xuntos coas súas mozas e aferrábanse penequeiras. Jimi comezar a mercar discos de jazz e Miles ficou flipado con Hendrix. Chegaron a tocares xuntos, mais non hai gravación (Miles con trompeta con sordina e Hendrix con acústica). Proxectaron facer un disco xuntos mais había un problema de cartos. Amais Miles envexaba que Hendrix estivese a forrarse. Foi un dos poucos/poucos músecos que asistiu ao seu soterramento; ficou tan abraiado que endexamais volveu apresentarse en ningún. Miles entendía o jazz coma evolución. Sempre probou cousas novas sen importarlle nada o mercado. O do baixo eléctrico de Ron Carter non creo que fose idea de Miles.
TRADUCIÓN AO GALEGO CEIVE POR RUBEM NOVO.