Rubén NovoDebeu ter cinco ou seis anos…
Os meus veciños eran maiores e eu herdei as súas bonecas…aínda tenho unhas “barriguitas”…
Ise día púxome a proba a súa nai… obviamente non o sabía daquela, hoxe sí…
Ila baixou á praza con dúas bonecas…unha diles era a boneca perfecta… ata tiña unha cesta de berce e roupa prezosa… case non se usaba e era a boneca que quererían ter todas as nenas… oa Outra non levaba máis que farrapos, tiña o cabelo suco e enleado e fáltalle un ollo….a proba era sinxela…escoller entre as dúas…
Ficou claro dende o comezo…quedeime coa “chosquinha” e foi a miña boneca favorita durante moito tempo…ata que un día dicidín que outra nena o disfrutase…unha rapaza que veu pedindo axudar a súa nai polas portas das casas…sen pensalo, pregunteille se tiña algunha boneca, díxome que non…e sen máis…aínda moita magoa… deulle a min ha. porque sabía que esa nena ía querela máis que ninguén.
Antes sabía coma dicir adeus….
(Tradución ceive ao galego por Rubém Novo).
FOTO MARÍA LOURO POR Antoine Desse