Rubén Novo¿Facemos un apaño?
Saímos a rúa, bebemos o sol, pisamos os pasos, sorrimos con furor e logo…¡Pero senón nos coñecemos!
A boa compaña non ten que pedir perdón. ¿Seguimos inxeniando unha nova canción?
¿Promesas?
¿Amarras, ataduras, nós e soltas?
Libérome, quero surcar os mares con resaca. Navego no meu barco de azucre zarandeandome contra vento e marea e sacudindo as entrañas. ¿Seguímonos?
Como me gusta este mundo. Non descansemos antes de cansarnos.
«Cuando alguien ha llegado a encontrarse a sí mismo, tiene que aprender a perderse de cuando en cuando, para volver a encontrarse luego, suponiendo naturalmente, que se trata de un pensador. Pues es perjudicial para éste estar siempre ligado a una sola persona»
NIETZSCHE
“Mundo. Cama da miña vida”
Transeúntes. Ánimas escualidas, corpos frondosos, corazóns abrazados, miradas alumiadas. O libre mercado do verdadeiro amor.
A esa, a esa non a deixes fuxir. Mais ti escolles.
Vivir coa libertade tan só asusta por non ser unha veciña coñecida.
Recorda. Todos somos grises ata que atopamos con quen colorearnos.
Xa é hora de estricar as sabas.
Erginme con ganas. Coa xanela aberta asomei os sentidos e a brisa saudoume.
Un desexo máis.
Vou regalos todos con amor.
¡Bos días!
Vivindo polo camiño do sentir.
É ela, esa mesma, a multitude. Esa que contamina e a tantos outros non deixa saír…¡Ti! Ti non serás quen estrague o meu xardín.
Xa o cheiro. Unha alma irmá.
Ti diante. Adentrémonos como as flores que naturalmente serán as estrelas acendidas do porvir.
Amo a simplicidade unida polo derradeiro sentir.
Carta a súa elección.
Un almorzo con nós, corazóns acabados de saír de cada novo latexo; coas mans collidas, fervendo e con moito azucre, miradas cómplices a tragos sen repouso…e a conta, ¿A cargo de quen?
Esquecémonos do mundo, mirámonos. ¿E se seguimos polos aloumiños?
¡Bon martes!
-Pero…¿podemos seguir sendo amigos?
-Si, imaxinarios…
(“La gente sabe el precio de todo pero no conoce el valor de nada” OSCAR WILDE
“Y claro que te extraño, pero ya no te necesito…”RAMSES)
E ahí a confesión.
Destapo un dos meus pequenos segredos…
Nunha pota valeira
tres doses de sorrisos,
o cheiro fresco dos fieitos,
a noite por ti acendida,
o brindis espido nunhas cuncas de viño,
[….]
¡Pecha! ¡Ponme o tello!
Non me colle máis dentro de min.
Vou poñer todo de min
remerxer o perfume dos meus sentimentos
cocelo a lume lento
e logo compartilo contigo, meu desexo.
“Pola fartura dos bos momentos co silencio mellor compartido”
A ESCRITORA TANIA YAÑÉZ CASTRO.
https://www.facebook.com/Paix%C3%B3n-ENTRE-ALMAS-de-Tania-Y%C3%A1%C3%B1ez-Castro-1757430777831141/