Formulario de acceso protexido por Login Lockdown
O camiño da nosa lingua galega…. Galicia ten máis de 2.800.000 habitantes. O territorio xeográfico da lingua galega está delimitado pola Comunidade Autónoma galega e as áreas máis occidentais de Asturias, León e Zamora, ademais de tres pequenos lugares de Estremadura. A distribución do galego é xeograficamente bastante homoxénea, sen que existan áreas territoriais nas que non se constate o seu uso. Ademais diso, e polas circunstancias históricas da emigración da poboación por todo o mundo, existen áreas con ampla presenza de comunidades galegas que conservaron a súa lingua como vehículo comunicativo, non só no ámbito privado, senón tamén no público, a través de publicacións periódicas, literarias ou mesmo na comunicación radiofónica dos países de acollida. O Estatuto de Autonomía de Galicia, aprobado en 1981, recoñece ao galego como lingua propia de Galicia e cooficial da comunidade, que “todos teñen o dereito de coñecela e usala”, e ao mesmo tempo responsabiliza aos poderes públicos da normalización do galego en todos os ámbitos. A Lei de normalización lingüística, aprobada por unanimidade o 15 de xuño de 1983 no Parlamento de Galicia, garante e regula os dereitos lingüísticos dos cidadáns, Orixe e historia A lingua galega – galego- pertence á familia das linguas románicas -como o francés ou o catalán- e é o resultado da evolución do latín introducido polos romanos no noroeste da Península Ibérica. Desde o século IX a lingua falada nesta área era tan diferente que podemos considerar a existencia de dúas linguas: o latín e o galego. O documento literario máis antigo que coñecemos actualmente é a cantiga satírica “Ora face ost’ou senhor de Navarra”, escrita a finais do século XII por Joam Soares de Pavia. Este foi o período máis brillante da literatura galega. O galego chegou a ser a lingua da poesía lírica en toda a península. Fálase de poesía lírica galego-portuguesa, porque ata mediados do século XIV formaron un mesmo tronco lingüístico. A fins do medioevo, a lingua e a literatura galegas entraron nun período de decadencia provocado fundamentalmente por un contexto sociopolítico dominado por unha clase mandataria foránea e allea aos intereses culturais e identitarios de Galicia. A pesar da pervivencia da lingua no ámbito do privado e dos contextos de comunicación informal, o galego estivo ausente dos usos escritos durante un longo período de tres séculos – XVI, XVII e XVIII- chamados Séculos Escuros (Séculos Escuros). A consolidación do galego non tivo lugar ata o século XX. A recuperación do galego como lingua histórica, cultural e literaria confirmouse cara a finais do século XX, coa consecución do seu status de lingua oficial xunto ao o castelán en Galicia, a fixación dunha norma ortográfica e morfolóxica, a súa introdución no ámbito escolar, etc.