Se voa a rosa
poida que cheguen froitos
chamando ao amor.
Saen ao paso
todos cantos reloxos
espalla o tempo.
Caen na tarde
sons de chocas que o gando
tanxía outrora.
A barca libre
que vai sucando o azul
perdeu dous remos.
Sempre renace
no corazón do inverno
a primavera.
Vin retratar
a ausencia do paxaro
e o olor do aire.
O outono forxa
a enferruxada folla
que corta a luz.
Soutiño novo.
Nin carocas nin mouchos
lle impoñen medo.
Rezo na pedra,
agonía na folla,
garabullada.
Todas as bágoas
deberían ser chuvia
lucindo en flores.
A canilonga
dirixe hoxe a descarga
que trae o mar.
Que foi do cuco?
Un baile de disfraces
precisa música.