Formulario de acceso protexido por Login Lockdown

alexandre Presentazóm en Alexandre Boveda (a cruña)

6 de xullo ·

Cheikh Fayé naceu no Senegal e emigrou cumpridos xa os corenta, asentou na Coruña e despois duns anos traballando nunha empresa de ferralla, a crise deixouno na rúa. Hoxe sobrevive na venda ambulante e fai esforzos por integrarse e comprender Galiza e así un día decide escribir un blog, Senegaliza, Gade Escale – A Coruña, unha viaxe de catorce anos, no que dá conta da súa vida. E con eses textos e outros inéditos decide publicar un libro que edita a AS-PGSer Modou Modou. O martes 11 de xullo preséntase no noso local.

MODOU

Rubén Novo Un “NEJRO” que traballa na venda ambulante, foi nas listas do BNG pra concelleiro do concello de A Coruña. Outro que se din “socialistas” prefiren a un LORD DO IMPERIO BRITANICO e EMBAIXADOR ANTE A SANTA SEDE POLO OPUS DEI..

Este que podedes ler a continuación é o limiar escrito pola Presidenta da AC Alexandre Bóveda:

MARIA

MARÍA XOSÉ BRAVO.

A psicoloxía define a resilencia como a capacidade dos seres humanos para adaptarse positivamente a situacións adversas. Mirado cos ollos dunha galega Cheikh Faye é o mellor exemplo de resilencia, é o amigo que sempre semella (digo semella, non digo é) inmune ao desalento, que cada mañá decide “vestirse” cun sorriso. O home, que non o estranxeiro, que pensa, que sente… claro! mais tamén que di e que fai; e así nace Senegaliza ese caderno de bitácora, ese espazo de reflexión para transformar, ese instrumento, modesto seguramente, para contribuír a un mundo máis humano. Un blog que é de reivindicación e de denuncia; mais é, sobre todo, a ferramenta de participación de quen defende dereitos e asume responsabilidades, de quen explicita claramente que non quere ser espectador que quere ser actor; porque Senegaliza nace como un espazo de participación efectiva e afectiva; porque a súa resilencia ten os alicerces nese non querer vivir ao marxe do que ocorre aquí, de ser home que non se illa, de ser obreiro que quere que as súas mans sirvan para construír este país que chamamos Galiza…

Un home que sabe, como sabemos as nacionalistas, que a acción se se quere transformadora ten que ser política, e política práctica e participativa, por iso Cheikh Faye e Djiby Fall formaron parte da lista do BNG ás eleccións municipais do 2015. Formaron parte desa lista escasamente unhas semanas até que a lexislación española lles impediu participar. Mais cumpría dicir alto e claro que para o nacionalismo galego ningún ser humano é ilegal e porque temos semellantes as feridas e porque os nosos soños son iguais… como un irmán che falo. Cheikh sabía, como as nacionalistas sabemos, que as sociedades se constrúen cada día, en función dos intereses (alleos a nós moitas veces) mais tamén, e sobre todo, das vontades; e por iso deu un paso adiante, ao igual que escribe este caderno para axudar na busca de solucións de xeito colectivo.

Estes textos que se presentan aquí, moitos do seu blog, outros moitos escritos ex novo para este libro, son, nestes tempos de valados e fronteiras, un espazo libre, un xeito de diálogo con espírito aberto de reflexión crítica; unha visión sobre Galiza dunha persoa nacida a miles de quilómetros na África atlántica. Haberá outras moitas visións sobre Galiza, sen dúbida, máis esta ten mirada limpa, inocente, amable (demasiado amable?) mais tamén crítica, cando cómpre, sobre o noso país e as súas xentes. É difícil atopar unha historia máis tenra que a que Cheikh nos conta en Tres comidas en Corme e penso no acaídos que serían estes textos para a materia de Valores Éticos, como ferramenta didáctica e para a aproximación a outras realidades, a outras miradas, na formación da vida social e política d@s adolescentes da Educación Secundaria.

Ser modou modou, o título deste libro, vén significar ser inmigrante mais tamén foneticamente semella que fala da necesidade de mudar, de cambiar, de deixar o teu país na procura dunha vida mellor para ti, mais, sobre todo, para os teus. E da esperanza posta nesa mudanza, nesa viaxe, podemos sentir, como galegas, que é excesiva e errada; mais escoitemos amodo a Cheikh, leamos ao escritor senegalés Abasse Ndione cando fala “de cruzar o mar ou morrer aos poucos” e entenderemos mellor o soño de mudar. Logo, é verdade que a realidade é como unha forte labazada; e as galegas diso sabemos moito e son moitas as imaxes de dor e tristeza que a emigración nos deixa; e ese pé no debuxo de Castelao “Miña nai. Non quería morrer alá” que as exemplifica todas.

O que Cheikh aporta no seu blog é un intercambio de saberes e por iso agora, grazas a AS-PG, o trae ao papel, o fai tanxible e sae á busca de lectores; e faino porque comparte esa idea de Paulo Freire de que a utopía non é o irrealizable, a utopía é un compromiso histórico que se adquire por ser fillo dunha terra e acreditar en que nada humano che é alleo e indiferente.

Se Cheikh tivese coñecido a Lois Pereiro seguro que lle tería “roubado” para ser cita de declaración de intencións ese “que a vida non me sorprenda xamais desprevenido, calado e neutral”.

Cheikh non pretende ser porta-voz do milleiro de senegaleses que viven na Coruña; el só quere ser alta-voz da realidade das persoas veciñas da Coruña que naceron moi lonxe de aquí e exercer o dereito das persoas a ser escoitadas, porque as súas vidas son moi, moi difíciles, mais teñen moito que contar. E Cheikh ao igual que a meirande parte dos seus compatriotas saben que a crise (ou chamámoslle simplemente capitalismo?), que tanto se cebou neles, non é conxuntural; veu para quedarse e como as víboras morde, sobre todo, os pés dos descalzos. Mais este libro non é pesimista; Cheikh no seu xeito senegalego de ver o mundo fala de paz e de esperanza, esperanza no futuro do seu país, ese Senegal que se enfronta a novos desafíos e que tanta xente confía, espera, nas solucións propias para os problemas urxentes. E Cheikh fala da escola sen paredes e sen pupitres na que estudan os seus fillos, do desemprego, da pobreza, da axuda que del espera a súa familia e que non sempre pode enviar; mais el insiste e porfía ao seu xeito en cambiar o mundo, un anaquiño minúsculo do mundo, desde os seus textos falando de tradición e de futuro ao seu xeito claro, desde a posición que é explícita porque así o di: “quero contar a historia da caza desde o punto de vista dos leóns” contar a historia desde o punto de vista dos desherdad@s da terra, desde o punto de vista dos que non teñen pan… quizás a esperanza estea en bater xunt@s no lume sagrado, en ser ferreir@s dun mundo mellor.

Sobran motivos para levantar a voz, para berrar alto e claro que cómpre coñecérmonos para construír ética e politicamente xuntos o futuro que queremos.

Só me resta celebrar e agradecer como galega este espazo de oportunidade para aprehender o mundo coas gafas que agora nos empresta un amigo que chegou de lonxe.

Toda a súa forza é a forza da palabra… Hai alguén aí?

 Cheikh Fayé é unha desas persoas as que o Estado define “en situación de exclusión social”. E desde aí escribe. Primeiro un blogue, agora un libro: Ser Modou Modou, editado pola ASPG. Modou Modou é o nome xenérico co que se coñece a un inmigrante africano a este lado do Mediterráneo…
UNHA ENTREVISTA POR SERMOS GALIZA.
 06 XULLO 2017 18:43 H.
1
“Eu creo na cultura como ferramenta para terminar coas tensións no mundo”.
CHEIKH FAYÉ, AUTOR DE ‘SER MODOU MODOU’
Cheikh Fayé (Gade Escale, Senegal, 1962) era mestre en Dakar antes de emigrar feitos os corenta. Entrou en Europa como turista, logo foi ilegal e desde hai un tempo espera a nacionalidade. É unha desas persoas as que o Estado define “en situación de exclusión social”. E desde aí escribe. Primeiro un blogue, agora un libro: Ser Modou Modou, editado pola ASPG. Modou Modou é o nome xenérico co que se coñece a un inmigrante africano a este lado do Mediterráneo. A terza feira día 11, Cheikh Fayé, colaborador de Sermos, presenta o libro na Agrupación Cultural Alexandre Bóveda, na Coruña.

-Que esforzo require publicar un bloge e despois un libro desde unha situación, como a súa, de precariedade?

 

-Non sei que esforzo necesitarán outros, eu precisei axuda, entre outras razóns porque non podo permitirme nin ter un computador nin unha conexión a Internet. Todo foi a raíz da miña exclusión da lista electoral do BNG da Coruña nas municipais de 2015. Eu coñecera Xosé Manuel Carril unha tarde que nos citamos con el varios inmigrantes senegaleses. Daquela tiñamos problemas coa Policía Local, e Carril, que era concelleiro, fixo de intermediario e facilitounos as cousas. Pensei que había que comprometerse como parte da nosa integración. Pero a Xunta Electoral dixo que eu non podía ser candidato, e tampouco Djiby Fall, outro senegalés, porque non tiñamos a nacionalidade.

 

-Xa a conseguiu?

 

-Non. Levo catorce anos vivindo aquí. En setembro de 2015 puiden por fin solicitala. Estou esperando desde entón.

 

-A que se dedica?

 

-Vivo da venda ambulante como moitos dos senegaleses desde a crise. Meu último contrato de traballo foi en 2010. Dun mes. Antes traballara na ferralla, pero a empresa fixo un ERE. Xa non se escoita falar diso, non? A min hoxe paréceme que foi unha manipulación das leis para roubar aos traballadores. Case todos os que pasaron por unha cousa desas ficaron despedidos.

 

-Cando escribe?

 

-Pola noite, na casa. Se non teño que saír cedo pola mañá, quedo esperto até tarde, collo un bolígrafo e un caderno e reflexiono. Quería contar cousas sobre nós, os emigrantes. Ao principio foron saíndo cuestións máis políticas, pero despois xa empecei a falar de cousas da vida cotiá. Un lector do blogue, un próximo, tivo a idea de que aquilo podía servir de base para un libro e facilitou o contacto coa editora.

 

-O libro fala de cuestións sociais e económicas, pero tamén da familia e dos sentimentos. Como se se fose abrindo pouco a pouco…

 

-Pois pasou que fun collendo confianza. O blogue ten algún lector que anota comentarios, despois chamáronme para dar unha charla nun clube de lectura nas Pontes, logo nun colexio, e logo entrevistáronme un par de veces en emisoras de radio. Para calquera é máis fácil opinar sobre os problemas sociais que contar intimidades. Eu son lector diario de prensa, é parte do esforzo que fago por integrarme para intentar comprender o que pasa neste país e no mundo.

 

-O libro está cheo de referencias a heroes da cultura e da historia de Senegal, coetáneos, pero o máis citado é Léopold Sédar Senghor. Quen é para vostede Senghor?

 

-Sobre todo foi un gran humanista. E o pai da patria senegalesa. Foi quen de superar as divisións étnicas e relixiosas e ser o presidente de todas e todos nós. Era un católico que gobernou un estado con máis de 90% de poboación musulmá. El trouxo a paz ao país. Só hai unha figura equiparábel nesta época, Cheikh Anta Diop, un intelectual de múltiples dimensións. Os sesenta e os setenta do século pasado eran os tempos do panafricanismo. Eles dous estaban na vangarda daquela visión. Nasser tiña unha visión parecida, pero desde a África branca, un panarabismo. Se falamos de heroes do panafricanismo, a liña continúa con Thomas Sankara. Foi asasinado. Hoxe queda pouco do legado de Senghor, Diop ou Sankara.

 

-Pero foi Senghor quen deixou a porta aberta ao que chamou diálogo entre culturas.

 

-Nalgún momento do libro explico o seguinte: Sedar Senghor buscaba o recoñecemento por parte do antigo amo, Diop buscaba o recoñecemento por parte do outro. En calquera caso, digo que ambos querían chegar ao mesmo punto: reclamábanse iguais e reclamaban a fraternidade dos homes. Os dous estudaron en Francia e casaron con francesas e tiveron fillos franceses. Eles experimentaron ese diálogo. Pero aquel foi un diálogo de elites. Por abaixo non o hai. Seguramente eles soñaron con velo.

 

-Ti ves por aquí algún achegamento nese sentido?

 

-Nunha charla que dei nun colexio de Monte Alto sorprendeume que nenas e nenos de tan curta idade tivesen viaxado polo mundo. Iso é enriquecedor. Coñecernos. Iso nos achega, pero inda non é diálogo. Eu creo na cultura como ferramenta para terminar coas tensións no mundo, e máis nesta situación de crise económica. Dese diálogo deberían estar tratando os parlamentos, e non de cuestións de seguridade e peches de fronteira.

 

-Cara onde debería conducir ese diálogo?

 

-Cara unha civilización verdadeiramente do universal, como dicía Senghor. Paz, concordia e boa convivencia. Pero o capitalismo non podería resistir algo así, claro. No fondo, debaixo de todas as cuestións sociais e culturais están as relacións económicas.

 

-Tamén na cuestión do conflito lingüístico, no que parece que hai paralelismos entre o wolof e o galego? 

 

-O wolof é a lingua popular diante do francés da administración. Cada unha delas fica en ámbitos diferentes. O wolof fálase na familia, pero non ten escrita. Hai outro conflito, que é o do wolof que se impón a outras linguas étnicas minoritarias. Senghor non chegou a poñer en dúbida o francés como lingua da administración, pero quixo ter unha lingua nacional, mais non foi quen de convencer as diferentes etnias e deixou que as súas linguas competisen entre si. No caso da Galiza, o que me parece é que nas familias hai esta ruptura da transmisión que tanto preocupa, e pese a que o galego ten unha ampla produción como lingua de cultura non se está a promover a cultura en galego. Visto desde o wolof, xa nos gustaría ter algunha das fortalezas que ten o galego. Supoño que ao revés pasa o mesmo.

 

-Máis a súa lingua de integración no país non foi a lingua do país. 

 

-É curioso. Os compañeiros no traballo ou os clientes nas feiras, o habitual é que o primeiro que che falen sexa en galego. A Administración non, e os cursos de integración son en castelán.

 

-Faloulle xa a Matou, a súa muller, á que lle dedica un fermoso poema, que se publicara por fin o libro?

 

-Na casa saben que se acaba de publicar. Pero inda non o recibiron. A única resposta que recibín de alá foi a dun amigo, Mamadou, que soubo da publicación a través do facebook duns amigos, que me di: “non entendo nada do que dis, pero seguro que está ben o que dis”.

 

-Gustaríalle seguir escribindo e publicando?

 

-Gustaríame gañar cada mes algún diñeiro para enviar á familia. Alá hai quince persoas que esperan por eses cartos. Pasa en cada familia. O outro día lin que nós somos o estado do benestar daquelas persoas. É iso.

 

-Segue tendo intacta esa coraxe da que lle fala a seus fillos nun dos textos?

 

-Fai falta coraxe, si; e tamén mounge, paciencia. Isto escribino no blogue pero non deu tempo a metelo no libro: “Vexo a miña familia unha vez ao ano se teño un bon ano, viaxo polas feiras e durmo sobre cartóns faga frío ou calor. Aprendín a ser paciente desde que saín da aldea para estudar. Meus pais non sempre podían mandar cartos e ás veces fun ao instituto sen comer. Cada ano que pasa teño máis paciencia (mounge). Teño a conciencia máis clara do que pasa, de cada situación da vida. A paciencia non é sentar a esperar”.

http://www.sermosgaliza.gal

 

AURITA, UNHA VOZ DE SER MODOU MODOU

“Se volves, terás comida aquí”

A sociedade galega é moi aberta, o que constitúe un factor de integración moi positivo para nós, os emigrantes. En xeral, no primeiro contacto, a xente fálache en galego e anímache a falalo, ou polo menos a comprendelo, como un paso indispensable cara á integración. Hai moita xente que se interesa tamén polas nosas linguas. Pregúntanche como se di tal cousa no teu idioma. E se volven verte, saúdante con esa expresión.

Algúns senegaleses teñen fillos con mulleres galegas. Uns como parella, outros como matrimonio. Isto é impensable en Valencia, por non ir máis lonxe. Así mo contaron compatriotas que viven alí. Pero aquí, en Galiza, as mulleres, as nais e avoas, son tan piadosas como as senegalesas coa xente como nós que temos lonxe ás nosas familias.

Unha vez en Corme, fai tres anos, unha señora, unha avoa, viume montar a tenda desde a súa xanela. Era moi cedo. Cando terminei de montar, ela baixou co almorzo, e díxome que me traería a comida e a cea. Así foi durante os tres días da festa. Non me dixo o seu nome. Un dos meus compañeiros na venda ambulante, máis veterano que eu, díxome que alí en Corme a el ocorreulle o mesmo con outra avoa. As mulleres maiores adoitan ser moi sensibles á nosa situación.

En Senegal cremos que os fillos e os descendentes daquela persoa que axuda a outras en situación de necesidade nunca sufrirán necesidades.

En calquera feira ou festa de Galicia, na rúa, as mulleres están máis atentas ao que nos sucede cando a Policía ou a Garda Civil están a falar connosco. Están sempre preparadas para defendernos. Tamén moitos homes maiores. Hai cousas nas que as persoas de máis idade fíxanse máis. Vennos coma se fósemos os seus propios fillos. Era igual nos bos tempos, antes da crise. Igual ca hoxe.

Doutra vez, en Cee, non había moita venda e eu estaba cos brazos cruzados. Unha muller achegouse, deume 5 euros e marchou ás carreiras. Ela estaba sentada nun bar e observábame. Deulle pena que non houbese venda e decidiu axudar.

En Pedroso, nunha festa, xa ás catro da madrugada, un grupo de mozos estaban a romperme os ferros da tarima. Enfronteime a eles con palabras e empuxóns. Un do grupo acougou o enfrontamento. Despois pasou outro grupo de mozos e explicáronme que estaban a vixiar a situación e listos para intervir no meu favor.

Hai moitos empresarios que axudaron senegaleses a obter permiso de residencia a través dun contrato de traballo, ou mulleres que se casaron ou conviven con compatriotas o que tamén lles permitiu a eles ter o permiso.

Cando estaba camiño de España, chamei desde Francia a un amigo que vivía en Murcia, e díxome que Galiza era o mellor sitio para os emigrantes irregulares. Hai menos controis e expulsións. Iso noteino e sigo notándoo no trato da Policía e a Garda Civil. Son xente moi boa a pesar de que ás veces as normas obríganlles a facer o seu traballo.

A pesar dos incidentes illados, a sociedade galega é unha comunidade humanista e exemplar. A xente intenta identificar cales son os problemas dos inmigrantes e ofrecerlles solucións.