Formulario de acceso protexido por Login Lockdown
Ardeu a terra e rematou no edén
o canto sulagado do río que serpea
en conversa telúrica.
A borralla quentando a fumegada
que deixou a paisaxe
fai tremer a unidade do mundo que sustenta
co misterio do bosque as pisadas do tempo.
Ardeu
o canto vertical dos ouriolos
os reloxos dos cucos,
a axilidade aérea de esquíos e xinetas.
E ardeu a conca triste dun chan que esquece as chuvias
que lle arrancan a sede
ás bocas do dragón embravecido.
Alzadas contra a esterpe de todas as razóns,
as lapas arrancaron o útero e os seos
da terra fecundable que hoxe amosa
a faz dun ser tolleito.
Só a desolación
da cinsa gris cal cabeleira cana
do tempo despenado
permanece e lamenta a condición
de algo que foi paisaxe e xa só é
beleza consumida, vida ausente
baixo dun sol sombrizo
e dun luar que sangra na corteza
da terra calcinada.
Se algún canto saíse
hoxe desta parame
apegada ao esqueleto que descarnou o lume,
soaría a estertor,
a dies irae.