Rubén NovoEu sinxela margarida
Que s’ espreguiza ata
O ceo,
Para apresar no meu branco
Os azuis que debuxan
A inmensidade do seu velo.
Eu son soio margarida…
Él non máis o “firmamento.”
Amali@DR.
No xardín
Do esquecemento,
Ónde a beleza
Acude
Sen cita previa,
Engaioladas as ramas
Polo rumor do tempo,
Brisa que acuna os
Pensamentos;
E algunha roseira que durme
O sono dos mil e un
Recendos.
No meu recuncho
Do esquecemento;
Escribo con verbas sentidas
Para meu solaz e contento.
Engaioladas as ramas
Polo rumor do tempo.
Amali@DR.
” No xardín do esquecemento”
Non te quero
Porque me queiras…
Na miña ollada
Os azuis esvaídos
Da túa faciana leda.
Non te quero
Porque me queiras…
Ámote!!
Porque latexas
Á miña beira
Co embruxo telúrico
Que sae da Terra.
Heite querer
Ata que non te queira.
Amali@DR.
” Ata que non te queira”
E na noite acesa…
Burbullante a Lúa,
Plea de marea.
Ondas que se perden
Nese mar d’estrelas,
Racimos de luz,
Choiva maina
De perlas…
Namentras ti e mais eu,
Cos pés postos
Na terra,
E os ollos nese ceo
De Lúa burbullante;
Plea de marea…
A túa man na miña
E a noite que se apaga
Nese mar d’estrelas.
